شب آرزوهایی که خدا به زمین نزدیک تر می شود | روایتی دل نشین از لیله الرغائب

شب آرزوهایی که خدا به زمین نزدیک تر می شود | روایتی دل نشین از لیله الرغائب




امشب، شب آرزوهاست؛
شبی که آسمان، گوش هایش را تیزتر از همیشه به سوی زمین خم می کند.
شبی که خدا، نزدیک تر از هر وقت دیگر، صدای دل های شکسته، امیدهای خاموش و دعاهای ناگفته را می شنود.
امشب، لیله الرغائب است؛ شبی که نه فقط در تقویم، که در جان انسان معنا می شود.

لیله الرغائب یعنی «شب رغبت ها»، شب خواستن، شب میل صادقانه ی دل به سوی خدا. شبی که در آن، انسان دوباره جرئت می کند آرزو کند؛ نه از سر طمع، که از سر فقر. فقر انسان به رحمت بی پایان پروردگار.
در این شب، دعا تنها یک درخواست نیست؛ اعترافی است عاشقانه به این حقیقت که بدون خدا، هیچ چیز کامل نیست.

لیله الرغائب، شب بازگشت است.
بازگشت به خویشتن گم شده ای که در هیاهوی روزمرگی، زیر انبوه نگرانی ها، ترس ها و شتاب ها دفن شده است.
در این شب، انسان فرصت پیدا می کند کنار شلوغی های جهان بایستد، نفس عمیقی بکشد و به خود بگوید: «هنوز دیر نشده… هنوز می شود از نو شروع کرد.»

زیبایی لیله الرغائب در این است که از ما انسان های کامل نمی خواهد؛
خدا در این شب، بندگان بی ادعا، خسته، خطاکار و امیدوارش را می طلبد.
کسانی که شاید نمازهایشان شکسته است، دعاهایشان پراکنده، اما دلشان هنوز با خدا صادق است.

این شب، شب حساب وکتاب نیست؛ شب مهر است.
شب آن که خدا به فرشتگانش می فرماید:
ببینید بندگانم چگونه با دست های خالی، اما با دل های پر، به سوی من آمده اند.

در لیله الرغائب، حتی سکوت هم دعاست.
گاهی لازم نیست کلمه ای بر زبان بیاوری؛
همین که دلت بلرزد، همین که اشکت بی اختیار سرازیر شود، یعنی تو در مسیر درست ایستاده ای.
خدا، زبان دل را بهتر از هر زبانی می فهمد.

این شب، شب آرزوهای بزرگ نیست؛
شب آرزوهای درست است.
آرزوهایی که انسان را به انسان تر شدن نزدیک می کند.
آرزوهایی که بوی نور می دهند، نه بوی خودخواهی.
آرزوهایی که اگر هم برآورده نشوند، دل را آرام می کنند.

لیله الرغائب، شب آشتی است؛
آشتی با خدا،
آشتی با خود،
و شاید مهم تر از همه، آشتی با زندگی.

چه بسیار انسان هایی که در این شب، فقط یک چیز می خواهند:
آرامش.
آرامشی که با هیچ ثروت و قدرتی به دست نمی آید، اما با یک «یا رب» خالصانه، ممکن می شود.

در این شب، آسمان تنها به دعاهای بلند پاسخ نمی دهد؛
گاهی آه کوتاهی که از دل برمی آید، از هزار دعا شنیدنی تر است.
گاهی یک تصمیم کوچک، مثل ترک یک گناه، آغاز بزرگ ترین اجابت هاست.

لیله الرغائب، به ما یادآوری می کند که خدا هنوز به ما امید دارد.
حتی اگر ما به خودمان امید نداشته باشیم.
حتی اگر بارها زمین خورده باشیم.
حتی اگر مسیر را اشتباه رفته باشیم.

این شب، شب نگاه دوباره است.
نگاه دوباره به زندگی،
به انتخاب ها،
به راهی که آمده ایم
و راهی که باید برویم.

امشب، خدا منتظر معجزه های بزرگ نیست؛
منتظر دل هایی است که صادقانه بخواهند بهتر شوند.
منتظر قلب هایی است که از غرور خالی شده اند.
منتظر اشک هایی است که از فهم، نه از عادت، جاری می شوند.

لیله الرغائب، شب امید است؛
امید به آینده ای روشن تر،
امید به انسانی عمیق تر،
و امید به خدایی که همیشه بخشنده تر از تصورات ماست.

اگر امشب، تنها یک آرزو داری،
آن را با تمام وجودت بخواه.
نه با عجله،
نه با تردید،
بلکه با اعتماد.

چرا که این شب، شب وعده هاست؛
و خدا، هیچ گاه وعده ی دل های صادق را بی پاسخ نمی گذارد.




نویسنده:
دکتر فردین احمدی
مدیرمسئول انتشارات بین المللی حوزه مشق
پژوهشگر دینی و استاد دانشگاه