رسانه عامل تغییر و دگرگونی در حوزه مناسبات ارتباطات سیاسی
ارتباطات سیاسی به واسطه فرایندهای جهانی آزادسازی و آزادگذاری و گسترش تکنولوژی های رسانه ای جدید در حال تغییر است. از جمله این تغییرات این است که تقش آفرینان و موضوعات سیاسی در رسانه های گروهی، نمود پیدا می کنند. به طور خلاصه می توان گفت که سیاست رسانه ای شده . در این میان بسیاری نگرانند که دگرگونی ارتباطات سیاسی نه تنها باعث تخریب کیفیت گفتمان عمومی شود، بلکه سطوح بدگمانی عمومی را افزایش داده و کاهش تدریجی مشارکت مدنی را باعث شود.
دو فرایند توسعه پارادایم نئولیبرال و موج تکنولوژی های رسانه ای جدید، دگرگونی سیستم های ارتباطی ملی را در کشورهای دنیا تسریع کرده اند. همزمان با این تغییرات و ظهور رسانه های جدید، موضوعات سیاسی (شکل ارائه اخبار و اطلاعات به مخاطبان) دگرگون شدند و سیاستمداران بیشتر کوشیدند که خود را به مخاطبان شهروند عرضه کنند.
یکی از تغییرات مهم سیاسی در عصر رسانه ای شدن سیاست، کمرنگ شدن نقش احزاب در سیاست رسانه ای است. در میان رسانه ها، تلویزیون نقش مهمی در ارتباطات سیاسی جدید بازی می کند. به قول مانوئل کاستلز، رسانه های الکترونیک در دموکراسی های معاصر "فضای ممتاز سیاست" شده اند که در این فضا تلویزیون جایگاه ویژه ای دارد.
به واقع می توان گفت که تلویزیون و به طور کلی سیستم های اطلاع رسانی، "منطق رسانه های تجاری" را بر فضای ارتباطات سیاسی تحمیل می کنند.
نقش آفرینان سیاسی در سراسر دنیا، با هدف به حداکثر رساندن دسترسی به رسانه و رسانه ای سازی خود، به قالب های جدید سرگرم کننده اطلاعات نیز دست می یازند.
برای پوشش خلا (یعنی دلسردی و بیداری عمومی)، بسیاری از برنامه های تلویزیون در تلاش برای کاهش اتکای بلند مدت خود به سیاستمداران عمده و ارتقای شناخت مخاطبان انبوه، در حال برقراری ارتباط با منابع جایگزین مثل شهروندان متوسط یا فعالان جنبش های مدنی و متفکران هستند.
هرچند ظهور اینترنت باعث دسترسی مستقیم مردم به اطلاعات سیاسی می شود، اما به نظر می رسد که برای بیشتر مردم، تلویزیون احتمالا مهمترین منبع اطلاعات سیاسی باقی می ماند.
با توجه به گسترش کانال های توزیع، می توان انتظار داشت که رسانه ها به تفکیک و جداسازی مخاطبان بپردازند .