مروری بر عمده ترین مشکلات حال حاضر سینمای ایران ( بخش دوم )
یکی دیگر از مهم ترین محدودیتهای فعلی سینمای ایران مشکل کهنگی و قدیمی بودن تجهیزات ساخت فیلم اعم از امکانات چاپ، تدوین، استودیوهای صدا و امکانات دیگری که سیستمهای تکمیل کننده تولید را فراهم می آورند می باشد. البته در این زمینه نهادها و وزارتخانه های دولتی وضعیت بهتری دارند، ولی معمولا امکاناتشان را با نرخی بالا در اختیار فیلم سازان قرار می دهند، و با توجه به اینکه در صنعت سینما برخلاف سایر صنایع دیگر چندان ارتباطی بین هزینه محصول و بهای بلیط و درآمد ایجاد شده از آن وجود ندارد، افزایش هزینه ها می تواند باعث زیان مجموعه فعالیتهای تولید و نمایش فیلم شود.
مشکل دیگری که معمولا اقتصاد سینمای ما با آن روبه رو است، مشکل پایین بودن آمار مربوط به فروش فیلمهای سینمایی غیر کمدی است.
بنابراین حتی اگر بخواهیم با یک نگاه خوش بینانه به مساله نگاه کنیم باید بپذیریم که صنعت سینمای ایران دست کم در مورد بازگشت سرمایه دچار مشکل اساسی است. به طور کلی در صنعت سینما معمول بر آن است که در طول یک دوره دو ساله، یک فیلم ساز بتواند سرمایه به کار برده در تولید فیلم را جبران و دست کم حاشیه سودی را نیز کسب کند، و اگر یک فیلمساز در طول یک دوره دو ساله نتواند این ضرر را جبران کند مطمئنا برای تامین این زیان انباشته شده باید به دیگر فعالیتهای اقتصادی روی آورد که خطر بسیاری را به لحاظ فرهنگی و کاهش تولید فیلمهای سینمایی و عواقب بعدی آن به دنبال خواهد داشت و یا اینکه برای تولید فیلمهای بعدی خود به حمایتهای دولت و یارانه های پرداختی از جانب دولت دل خوش کند که این نیز خود تابع سری ضوابط و مقررات خاصی بوده و شامل همه تولید کنندگان نمی شود و از طرف دیگر میزان حمایتها و یارانه ها نیز که روز به روز کاهش می یابد و یا اینکه کلا تولید فیلمهای سینمایی را رها کرده و به تولید فیلمهای تلویزیونی و تبلیغاتی و همکاری در تولید برنامه های تلویزیونی بپردازد که این معمول ترین کاری است که در حال حاضر تولید کنندگان فیلمهای سینمایی انجام داده و در طول سالهای اخیر نیز بیشتر شاهد آن بوده ایم.