غرور ایران جنگ طلب نیست، اما پیروزی می خواهد

با شکل گیری دولت چهاردهم در جمهوری اسلامی ایران، باید به اقدامات شجاعانه ای دست زد. از آن دست اقداماتی که سالهاست کسی جسارت نزدیک شدن به آنها را نداشته است. به نظر می آید که سیاست مهم ترین چالشی است که در سال های آینده پیش روی ایران عزیز خواهد بود. بدیهی است که این مشکل می تواند در سیاست داخلی و خارجی بسط پیدا کند. پیشرفت های تکنولوژیک، اختراعات، دستاوردهای علمی و حتی پرورش استعدادها یا ذخائر انرژی ما صرفا شرایط کشور را بهبود نخواهد بخشید، چرا که همه اینها در نهایت در خدمت سیاست هستند و دشواری ما نیز از قضا از همین جاست که آغاز می شود. اگر ایرانیان حتی در میهمانی ها و عید دیدنی ها نیز از سیاست و اتفاقات آن بحث می کنند، از این جهت است که احساس می کنند پای سیاست در زندگی آنهاست و چالش های حل نشده آن به فرهنگ، تجارت، اقتصاد، دانش و خانواده های ما نفوذ و آنها را با مخاطراتی مواجه کرده است.

سیاست خارجی:

مهم ترین مقابله ایران با آمریکاست و سیاست خارجی ایالات متحده در برابر رقیبان و مخالفان خود، صرفا سیاست محصورسازی بوده و در برابر ایران نیز با تحریم های اقتصادی و سیاسی همین راه را دنبال می کند. اما بنا به تجربه 4دهه گذشته این سیاست در دراز مدت جوابگو نیست و به نتیجه دلخواه آنها نخواهد رسید، به این شرط که ما نقش خود را درست ایفا کنیم. اگر ما منفعلانه عمل کنیم و صرفا به یک آتش نشان در برابر آتش افروزی آنها تبدیل شویم، ابتکار عمل را از دست داده و با شکست مواجه خواهیم شد.

سیاست خارجی ما باید برای ترمیم و احیای غرور ملی تلاش کند. تحریم ها باعث ایجاد اضطراب، نگرانی و بعضا تحقیر شهروندان ایرانی در خارج از کشور شده که با سیاست هایی نظیر توسعه تجارت، تعاملات اقتصادی و حضور در سازمان های بین المللی احیا خواهد شد. البته ما نمی توانیم صرفا با ارائه آمار فروش روزانه 2میلیون بشکه نفت مردم را راضی نگه داریم و برای خود موفقیت ثبت کنیم. اگر فروش نفت منجر به توسعه زیرساخت ها و بهبود شرایط اقتصادی و زندگی مردم نشود، هیچ اعتباری برای سیاست ایجاد نخواهد کرد. ما باید بیشتر تلاش و از نیروی انسانی مستعد خود در این راستا استفاده کنیم.

ما باید نشان دهیم که از سیاست اسلامی تبعیت می کنیم، نه اینکه اسلامی مبتنی بر سیاست خود را پیش روی قرار دادیم و به مردم جهان و از آن مهم تر به مردم ایران ثابت کنیم که اختلافات و مقاومت های ما در منطقه در جهت صلح و آزادی است. ما باید تاکید کنیم که غرور ملی ایران جنگ طلب نیست، اما طالب پیروزی هست.

ما باید با حفظ توان موشکی خود، یاد بگیریم که چگونه بدون استفاده از آنها موفق یا پیروز شویم و این نیازمند تلاش در جهت توسعه اقتصادی است.

سیاست داخلی:

به بهانه روی کار آمدن دولت چهاردهم، باید دست به اصلاحات در سیاست های اقتصادی و رسانه ای بزنیم. اما نه در جهت تضعیف ارزش ها، بلکه برای تقویت و تثبیت ارزش های دینی و ملی مان. ما اصلاحات را پیگیری می کنیم تا ضمن جلوگیری از آسیب های احتمالی به نظام، به کارکرد آن نیز بیافزاییم.

ما باید بر فرهنگ و تفکرات فرهنگی و ملی خود تاکید و بازخوانی کنیم، چرا که اگر در زمینه اندیشه و فرهنگ شکست بخوریم، تمامی معادلات و معاملات، توان نظامی، سیاسی و... نیز ارزش خود را از دست خواهند داد. ما در زمینه بازنشر و بازخوانی آرمان های قوی خود، ضعیف عمل کرده ایم. البته نباید در جهت تقویت گفتمان خود به تبلیغات روی بیاوریم، یا اطلاعات نادرست یا اغراق آمیز در مورد دستاوردها منتشر کنیم.

ما به سیاستی تازه نیاز داریم که دشمنان را آنطور که هستند، نه آنطور که ما می خواهیم بشناسیم. ما باید اقدامات داخلی لازم را در جهت تقویت و تضمین اقتصاد خود انجام دهیم. چرا که نقش آفرینی در سطح منطقه و جهان بدون اقتصاد قوی و پویا ممکن نخواهد بود. پس اقتصاد قوی، لازمه سیاست خارجی قوی و تعیین کننده است. با اقتصاد ضعیف ما نمی توانیم برای دوستان خود الگو باشیم.

ما باید تلاش کنیم تا قدرت نظامی خود را با اقتصاد پیوند بزنیم، تا قدرت ما ماندگار باشد. همچنین به سرعت چالش ها و مقررات بخش خصوصی اقتصاد را حل و فصل کنیم که اساس این مشکلات محدودیت های دستوری دولت است. اگر به بخش خصوصی آزادی لازم را ندهیم، تمام مشکلات کشور به حساب دولت نوشته می شود، در صورتی که عده ای اقلیت در حال بهره برداری و نفع بردن از این شرایط هستند، حاکمیت باید خسارت این منفعت طلبی را بپردازد.

پس مهم ترین اولویت دولت جدید سیاست است. اگر موفق بشود که اراده سیاسی را از زمینه های فرهنگی، اقتصادی، تجاری و رسانه ای دور کند، آنوقت نتایج مطلوب در همه آن حوزه ها به دست خواهیم آورد. چرا که سیاست اگر کاری خارج از محدوده خود انجام می دهد، جز اینکه در کار خود وا می ماند، آسیب های جدی در همه دخالت های خود به بار می آورد.