در قلمرو مددکاری اجتماعی سه رکن برجسته فلسفی وجود دارد
در قلمرو مددکاری اجتماعی سه رکن برجسته فلسفی وجود دارد
لیبرالیسم، اومانیسم و سوسیالیسم در مددکاری اجتماعی
ترجمه: دکتر حواد طلسچی یکتا؛ مددکار اجتماعی
در قلمرو مددکاری اجتماعی، سه رکن برجسته فلسفی وجود دارد که زیربنای بسیاری از اخلاق و اعمال این حرفه است: لیبرالیسم، اومانیسم اومانیسم و سوسیالیسم.
در قلمرو مددکاری اجتماعی، سه رکن برجسته فلسفی وجود دارد که زیربنای بسیاری از اخلاق و اعمال این حرفه است: لیبرالیسم، اومانیسم اومانیسم و سوسیالیسم. این ستون ها نشان دهنده ایدئولوژی ها و دیدگاه های مختلف در مورد نحوه عملکرد جامعه و نحوه رفتار با افراد درون آن هستند. در این مطلب، به بررسی هر یک از این ستون ها می پردازیم و اصول اصلی آن ها و پیامدهای آن ها را برای کار عملی مددکاری اجتماعی بررسی می کنیم.
لیبرالیسم در مددکاری اجتماعی بر اهمیت حقوق، آزادی ها و خودمختاری فردی تاکید دارد. این مبحث بر این باور استوار است که افراد باید آزادی داشته باشند تا اهداف خود را دنبال کنند و زندگی خود را بر اساس ارزش های خود دنبال کنند، تا زمانی که به دیگران آسیب نرسانند. در چارچوب مددکاری اجتماعی، لیبرالیسم در ارتقای خودمختاری مراجع و توانمندسازی تجلی می یابد.
مددکاران اجتماعی که از دیدگاه لیبرال کار می کنند، تلاش می کنند تا استقلال عمل و عاملیت مراجعین (مخاطبین) خود را افزایش دهند. آنها تشخیص می دهند که انسانها متخصصینی در زندگی خود هستند و باید فعالانه در فرآیند تصمیم گیری در مورد رفاه خود مشارکت داشته باشند. این رویکرد شامل احترام به انتخاب های مراجعین، حمایت از حق آنها برای تصمیم گیری آگاهانه، و حمایت از دسترسی آنها به منابع و فرصت هایی است که آنها را قادر می سازد تا زندگی رضایت بخشی داشته باشند.
اومانیسم در مددکاری اجتماعی بر کرامت و ارزش ذاتی هر انسان متمرکز است. بر همدلی، شفقت و درک عمیق از تجربیات زیسته افراد و جوامع تاکید دارد. مددکاران اجتماعی انسان گرا ایجاد روابط معتبر و همدلانه با مراجعین خود را در اولویت قرار می دهند که ریشه در اعتماد، احترام و توجه مثبت بی قید و شرط دارد.
در بطن کار عملی مددکاری اجتماعی انسان گرا این باور وجود دارد که همه افراد ظرفیت رشد، تاب آوری و تغییرات مثبت را دارند. مددکاران اجتماعی انسان گرا تلاش می کنند تا محیط های حمایتی و بدون قضاوت ایجاد کنند که در آن مراجع احساس امنیت کنند تا احساسات، تجربیات و آرزوهای خود را کشف نمایند. آنها بر اهمیت اعتبار بخشیدن به عواطف مراجعین، ارتقای پذیرش خود و تقویت حس تعلق و ارتباط در جوامع تاکید می کنند.
سوسیالیسم در مددکاری اجتماعی مبتنی بر اصول عدالت اجتماعی، برابری و مسئولیت جمعی است. نابرابری های ساختاری و بی عدالتی های موجود در جامعه را به رسمیت می شناسد و می کوشد آنها را از طریق اقدام جمعی و تغییرات سیستمی برطرف کند. مددکاران اجتماعی سوسیالیست از سیاست ها و شیوه هایی حمایت می کنند که توزیع مجدد منابع و فرصت ها را برای تضمین برابری و عدالت بیشتر برای همه افراد و گروه ها ترویج می کنند.
رویه مددکاری اجتماعی سوسیالیستی بر به چالش کشیدن سیستم ها و نهادهای سرکوبگر متمرکز است که نابرابری و به حاشیه رانده شدن را تداوم می بخشد.
مددکاران اجتماعی که از منظر سوسیالیستی عمل می کنند در حمایت، کنشگری و سازماندهی جامعه برای از بین بردن موانع عدالت اجتماعی و اقتصادی شرکت می کنند. آنها با جوامع برای شناسایی و پرداختن به بی عدالتی های سیستمی، با هدف نهایی ایجاد جامعه ای عادلانه تر و فراگیرتر، همکاری می کنند.
در حالی که لیبرالیسم، اومانیسم و سوسیالیسم دیدگاه های ایدئولوژیک متفاوتی را نشان می دهند، اما متقابل نیستند. در واقع، بسیاری از مددکاران اجتماعی عناصر هر سه ستون را در عمل خود ادغام می کنند و ارزش هر رویکرد را در پرداختن به نیازهای پیچیده مراجعین و جوامع تشخیص می دهند.