نقطه آغازین رسیدن به حقیقت

[توشی هیکو ایزوتسو] (1)

هر که بصیرت نداشته باشد، محجوب، و از دیدن حقیقت محروم است. نقطه آغازین رسیدن به حقیقت از «خود» اوست که از خویشتن خویش بسیار دور است.

***

[یزدانپناه عسکری]

چه حق را در وحدت قدمیش مشاهده کند، و چه

رهایی از درک منطقی اشیای عینی ای که تعداد تنوع آنها نامتناهی (2) است، بیننده شدن و دستیابی به ساحت وجودی خویشتن خویش و ادراک و همسویی در ساحت وحدت قدمی آدمی است. (3)

_______

1 - مفاتیح الفصوص، محیی الدین ابن عربی (بررسی مفاهیم کلیدی فصوص الحکم)، توشی هیکو ایزوتسو، مترجم: حسین مریدی، دانشگاه رازی کرمانشاه ۱۳۸۵. ص 118 و 119

2- وقتی عقل قبول کرد که کثرت؛ یعنی، تمام اعیان و وقایع عالم حقیقت عینی، درنهایت، حقیقتی واحد است که صورحدوثی بسیار زیادی دارد، ضرورتا باید بپذیرد که تمیز متداول بین « علت» و « معلول» امری صرفا نسبی است، زیرا علت و معلول، دو صورت متصور و متفاوت واحد و عین همان واحد هستند. و در این معنای خاص، عقل ناگزیر قبول می کند که « علت» می تواند « معلول» هم باشد. اما، حتی در این مرحله هم، عقل را منطق خود عقل محدود می کند. (مفاتیح ص 351)

3- نک به: جریان خطوتان یا قدمان فقد وصلت، شمس تبریزی و ابوسعید ابوالخیر.