چهار مدل سیاستگذاری پخش رادیویی- تلویریونی در عصر دیجیتال ( بخش اول )
((بخش اول ))
مدل نخست: مدل قانون محور پخش رادیو تلویزیونی
در این مدل، از منافع عمومی با تدوین قوانینی محافظت می شود که مستقل از نوع رسانه در مورد تمام سرویس های پخش رادیویی تلویزیونی چه در بخش محتوا و چه در بخش فناوری اعمال می شود. در بخش های مختلف (محتوا، فناوری و ...) ممکن است شرکتهای تجاری یا نهادهای عمومی یا تجاری - عمومی فعال باشند. در این مدل، مسئله چالش برانگیزی درباره کمک های مالی بخش خصوصی و یا تامین مالی عمومی وجود ندارد و این مسئله برای شرکتهای رسانه ای حل شده است. مزیت این مدل این است که به لحاظ ورود سرمایه های خارجی به رسانه، پیشرفت های زیادی از قبیل همگرایی های فنی، جهانی سازی محصولات رسانه و ایجاد رسانه خصوصی در آن اتفاق می افتد. در این مدل، بازیگران زیادی در بازار رسانه وجود دارد، از جمله تامین کنندگان فناوری های ارتباطی و تامین کنندگان محتوا که به صورت سنتی به تامین محتوا برای رسانه می پردازند. کنش های این بازیگران در حوزه رسانه با قوانین دقیق که برخاسته از سیاستگذاری های هوشمندانه است، کنترل می شود. اشکال کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت اجرای این مدل عمدتا به اطمینان و یا عدم اطمینان اثربخشی و کارایی این مدل در کشورهای گوناگون مربوط می شود. لازم به ذکر است که در این مدل به دلیل حضور تامین کنندگان معتبر و قوی، ملاحظات کافی برای مشارکت جامعه مدنی وجود ندارد. اما این مدل در نهایت، پیوستگی اجتماعی را در جامعه ایجاد خواهد کرد..
مدل دوم : مدل سرمایه محور پخش رادیو تلویزیونی
این مدل مستلزم کمترین بهره گیری از خدمات عمومی است، چرا که متشکل از یک سرویس تولید محتوا و یک صندوق تامین سرمایه برای تولید و توزیع است که به منابع عمومی وابسته نیست. در اینمدل و مدل بالا، در هر دو حالت رسانه کاملا مستقل از دولت است. بخش تولید تابع سیستم مالی رسانه و دسترسی به منابع مالی برای هر تولید کننده بالقوه آزاد است. مزیت اصلی این مدل، انعطاف پذیری آن است، که رسانه می تواند با تغییر سرمایه گذاران خود رویکردهای متفاوت را در رسانه ارائه دهد.