برنامه ریزی فضای سبز شهری با رویکرد توسعه پایدار(مطالعه موردی منطقه سه شهر اصفهان)

استفاده بهینه از زمین و برنامهریزی فضای سبز شهری، یکی از مسایل مهم و اساسی در نظام برنامه ریزی شهری است. با توجه به اهمیت فضای سبز شهری و همچنین افزایش جمعیت و گسترش شهرنشینی که موجب تبدیل فضاهای باز و سبز شهری به سطوح بتنی خشن و نفوذناپذیر شده است، لازم است از روشها و ابزار جدیدی که بتوانند در تصمیمگیری به برنامهریزان کمک کنند، استفاده نمود.هدف این مقاله این است تا با بهره گیری از GIS، ساختار کاربری فضای سبز شهری را مورد آزمایش و اثرات آن را مورد تحلیل قرار دهد. منطقه سه شهر اصفهان به عنوان مطالعه موردی با این فرض که رشد آن تحت تاثیر عوامل محرک خاص و الگوهای مشخص محلی است مورد ارزیابی قرارگرفته است. در این راستا با مروری بر مفاهیم نظری مرتبط با عوامل موثر در برنامه ریزی کاربری فضای سبز شهری و شاخصهای توسعه پایدار، معیارهای تحلیلی GIS تدوین شد تا به عنوان چارچوب مناسب برای برنامه ریزی کاربری فضای سبز منطقه مورد مطالعه، مورد استفاده قرار گیرد. نتایج بهدست آمده نشان میدهد در منطقه سه شهر اصفهان علیرغم مشکلات جدی در وضعیت سرانه کاربری و توزیع کاربری فضای سبز، مکانی که دارای تمامی ویژگیهای مکان گزینی به بهترین شکل باشد وجود نداشته، اما مکانهایی با بیشترین همخوانی با معیارها در محلات شماره 13 (محله خواجو)، شماره 14 (محله باغکاران)، شماره )10محله قلعه طبره) دارای اولویت برنامه ریزی فضای سبزند.

Keywords:

برنامه ریزی فضای سبز شهری , توسعه پایدار شهری , GIS , منطقه سه شهر اصفهان