طراحی پارک های پیوند دهنده با نگرش معماری منطقه گرایی انتقادی (نمونه مورد مطالعه:رادیو دریا چالوس)

پارکهای شهری یکی از مهمترین فضاهای عمومی شهر هستند که بستر تعاملات و مراودات اجتماعی شهروندان میباشند. این فضاهای شهری میبایست به نیازهای گروه های سنی، جنسی و اقشار مختلف، پاسخگو باشند. عرصه و فضای جمعی مطلوب و هماهنگ با فرهنگ ،ویژگی ها و نیازهای اجتماعی و مناسب با شرایط محیطی را میتوان ارزشی انکار ناپذیر در مطلوبیت فضای شهری امروز به شمار آورد. اجتماع گریزی ،بی میلی افراد به معاشرت و همیاری اجتماعی ،ناهنجاری های رفتاری و بی تفاوتی به عرصه های جمعی و عوارض ناشی از زندگی پر سرعت و همچنین فقدان فضاها و مکان های جمعی مناسب از دیگر سو ،نیاز به طراحی و ایجاد آن را تشدید می کند. در پژوهش حاضر به منظور طراحی پارکی پیوند دهنده با رویکرد معماری منطقه گرای انتقادی ما در صدد آن بر آمدیم تا با توجه به ویژگی های بومی، تاریخی و اقلیمی شهر چالوس، فضایی طراحی کنیم تا پیونده دهنده نسل های گذشته و آینده و همچنین پیونده دهنده مردم با هم باشد. روش تحقیق در این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانهای و اسنادی، مراجعه به سازمانهای مرتبط با موضوع پروژه، مشاهدات میدانی، مصاحبه با افراد و حضور در محل پروژه های مشابه در دسترس و جمع آوری اطلاعات در ارتباط با این بناها و عناصر سازنده آنها می باشد.

Keywords:

پارک های شهری , پارک های پیوند دهنده , معماری منطقه گرایی , انتقادی