مفهوم پایداری و تجلی آن در مراکز سالمندان و کودکان

بیش از سی سال است که رابطه انسان با جهان طبیعی به دلیل رخ دادن طیف وسیعی از بحرانهای محیطی، در رده مقوله های خاص و گاه غیر معمول در آمده است و منجر به آن شد که الگوهایی از توسعه دنبال شود که آسیبهای کمتری به محیط وارد کرده و قابلیت تداوم و استمرار یابند. بحران انرژی یکی از مهم ترین دغدغه های جهانی است و هرروز برنامه های فعالیت های علمی و صنعتی زیادی در جهان در راستای مدیریت مصرف انرژی مطرح میگردد. طراحی پایدار برگرفته از شرایط زودگذر و هیجانات آنی نمی باشد بلکه در بطن خود واجد مفاهیم عمیقی است که پیوند دهنده انسان، طبیعت و معماری است که باید در طراحی های مبتنی بر الگوی پایداری(در اینجا مراکز سالمندان و کودکان) مد نظر قرار بگیرد. یکی از مکان هایی که ورود طبیعت و سازگاری با آن، تاثیر به سزایی بر ساکنین خود بر جای می گذارد خانه سالمندان و کودکان می باشد. رعایت اصول سبز و تعامل حداکثری سالمندان و کودکان با طبیعت از جمله مواردی است که بر سلامت روحی و جسمی آنان تاثیر مستقیم دارد. روش تحقیق بکار گرفته در این نوشتار مبتنی بر مطالعات کتابخانه یا اسنادی ایست و رویکردی توصیفی دارد. سعی نگارنده در این مقاله بر آن بوده است که مراکز فرهنگی به گونه ای طراحی شوند در جهت تعاملات هرچه بیشتر با محیط، با حداکثر فضای باز و نور دهی ،استفاده از انرژی تجدید پذیر در جهت طراحی یک ساختمان صفر انرژی،استفاده از فضای سبز و در نهایت دستیابی به یکسری خصوصیت ویژه در جهت رفاه حال هرچه بیشتر استفاده کننده گان.

Keywords:

معماری پایدار , مراکز سالمندان و کودکان , الگوی پایداری , پایداری , انرژی تجدید پذیر