بررسی مولفه ها و ارایه راهکار های طراحی مجتمع های تفریحی توریستی در کویر مصر ایران با رویکرد معماری زمینه گرا

ایران، کشوری چهار اقلیم با پتانسیل های منحصر به فرد برای گسترش صنعت توریسم به ویژه طبیعت گردی می باشد. وجود طبیعت بکر و دست نخورده یک از مواردی است که سالانه حدود 8100 نفر طبیعت گرد خارجی را برای سفر به ایران مهیا می کند. اصلی ترین جاذبه طبیعت گردی در ایران کویرگردی است که در استان های خراسان جنوبی، یزد، اصفهان، قم و سمنان رواج دارد.از سویی دیگر، استان اصفهان به دلیل اقلیم متفاوت و معماری زمینه گرای پیشین خود به عنوان یکی از استان های توریستی مورد توجه گردشگران بوده است، بنابراین نیاز به ایجاد تسهیلات گردشگری اعم از فضاهای اقامتی، رستوران ها و...... در این منطقه احساس می گردد. یکی از مشکلات اصلی کویرگردان عدم وجود امکانات رفاهی در کویرهای گردشگری است پس ایجاد یک مجتمع توریستی تفریحی، علاوه بر تامین نیازهای روزمره و عادی گردشگران، می تواند به عنوان قطب علمی مطالعه کویر های شن روان در این مناطق به کار گرفته شود و به عنوان یک رسانه کالبدی، هویت کویر را در قالب یک بنا به نمایش گذارد.با توجه به رسالت بناهای توریستی تفریحی در راستای ایجاد حس آرامش و امنیت، امکان برقراری ارتباط همزمان موثر بین کاربر و فضا، فضا و محیط و کاربر و محیط یکی از اصلی ترین عواملی که در طراحی بناهای توریستی تفریحی بایستی مورد تاکید باشد بستر بناست، به نحوی که بستر قسمتی از وظیفه بنا را در برقراری ارتباط بین کاربر و مجموعه تحقق بخشیده و خاطره منحصر به فردی را در ذهن گردشگر ماندگار سازد.در پژوهش حاضر تلاش شده است تا اصول و برنامه ریزی تطبیقی برای طراحی یک مجموعه توریستی تفریحی با نگاهی به معماری و اصول زمینه گرایی در مناطق توریستی استخراج شود تا بر این اساس، چک لیست های طراحی معماری به صورت جز گرا وابسته به گونه های متفاوت زمینه گرایی ارائه گشته و به عنوان روشی نوین در طراحی مجموعه های توریستی تفریحی کویری به کار بسته شود. پژوهش به صورت ترکیبی و با بهره گیری از روش های توصیفی تحلیلی در مرحله مبانی نظری پژوهش، علی مقایسه ای در مرحله نمونه های موردی و استدلال منطقی در مرحله جمع بندی و نتیجه گیری های تطبیقی است.

Keywords:

گردشگری , کویر , اکوتوریسم , مجتمع های تفریحی توریستی , زمینه گرایی