بررسی نواقص مجتمع های مسکونی در کلانشهرها با رویکرد ارتقا کیفی فضا بر مبنای نظریهی فضا-زمان باشلار

امروزه مساله ی محیطهای مسکونی به عنوان یکی از اساسی ترین مقولاتی است که نیازمند پرداخت کمی و کیفی است، بدین معنا که گسست نظری و عملکردی به وجود آمده در فرآیند طراحی خانه باعث شده است که ضعفهای بسیاری را در این زمینه شاهد باشیم که علت آن را میتوان در عدم ادراک صحیح نسبت به مبانی بنیادین سازنده ی خانه که همان فضا باشد جستجو کرد که برآیند این اتفاق کاهش چشمگیر کیفیت زیستی ساکنان است. این در حالی است که به گواه یافته های علمی، فضا نیز در نسبیت و رابطه ای تنگاتنگ با معنای زمان قرار گرفته است که اهمیت موضوع را دو چندان میکند و دریافت معنای فضا در حیطه ی معماری را مستلزم فراگیری مفهوم دقیق زمان میکند. گاستن باشلار فیلسوف پدیدار شناس فرانسوی در زمینه ی ادراک پدیدار شناسانه نظریات راه گشایی را مطرح کرده است که هدف غایی غالب آنها افزایش ادراک انسانی به وسیله ی بهره وری کیفی فضای از طریق خانه است اما تئوری فضا زمان او اشارهای کالبدی و دقیق به محیطهای زیستی دارد و بدیهی است که نقشی اساسی در ارتقا کیفیت خانه های مسکونی را ایفا میکند.

Keywords:

مجتمع مسکونی , خانه , کیفیت زیستی , فضا , زمان