بررسی آلودگی های صوتی در قوانین موضوعه حقوقی و کیفری ایران

زندگی مدرن دنیای امروز، به همراه مزایای خود، صوت ها و ارتعاشات ناهنجاری را به وجود آورده است. صوت جریانی است که توسط اختلاف فشار موجود در هوا ایجاد می گردد. آلودگی های صوتی می تواند موجب بیماری ها، حساسیت عصبی، تحریک پذیری شدید، شوک عصبی، آلرژی، عدم تعادل، قتل و... گردد. آلودگی صوتی یکی از مهم ترین مشکلات زیست محیطی به شمار می رود و جرایم ناشی از آلودگی صوتی، از جمله جرایم زیست محیطی تلقی می گردند. در حقوق داخلی ایران و منابع فقهی، می توان قاعده لاضرر را در کنار اصل چهلم قانون اساسی، مبنایی برای مسیولیت ناشی از آلودگی صوتی دانست. در قوانین موضوعه ایران، از طرفی جهت جبران مسیولیت مدنی، مقررات عام و قواعد فقهی، مدنی و قوانین مرتبط آن و از سوی دیگر در خصوص مسیولیت کیفری، تصویب آیین نامه های مختلف تا قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا مصوب 1374 و مقررات بعدی در کنار سایر مواد مرتبط با آلودگی صوتی در قانون مجازات اسلامی به خوبی نشان می دهد که آلودگی صوتی علاوه بر مسیولیت مدنی، می تواند واجد مسیولیت کیفری تلقی و جرم محسوب گردد. چرا که صرف نظر از مواد خاص در قوانین جزایی موجود، مقرره هایی نظیر مواد 492، 493 و 529 از قانون مجازات اسلامی مصوب 92 در صورت احراز استناد نتیجه حاصله با رفتار مرتکب، عمل وی را واجد وصف جزایی و مستوجب مجازات می دانند. در این نوشتار به روش تلفیقی به قوانین و مقررات حقوقی و کیفری ناشی از آلودگی صوتی پرداخته می شود.

Keywords:

آلودگی صوتی , مسیولیت مدنی , مسیولیت کیفری , جبران خسارت , مجازات