به سوی منطقه گرایی اقتصادی در آسیای جنوب غربی: دو راهبرد نهادی و پروژه ای

منطقه آسیای جنوب غربی با دربرگرفتن 25 کشور، حلقه ای از کشورهای با منابع غنی نفت و گازجهان را در خود جای داده است. ضرورت توجه به منطقه گرایی اقتصادی در منطقه جنوب غرب آسیا راجذاب می سازد. هم از این جهت که منطقه مزبور نمی تواند از چشم حریص و منفعت جوی کشورهایصنعتی پیشرفته و روبه ظهور جهان دور بماند و هم به این دلیل که منطقه مزبور با دسترسی به منابع غنیانرژی، لازم است بر اساس مزیت های نسبی خود مجاری رشد و توسعه اقتصادی خود را در آینه نه چنداندور جست و جو نماید. نوشتار حاضر بر دو راهبرد نهادی و پروژه ای در همگرایی اقتصادی منطقه جنوبغرب آسیا تاکید دارد. راهبرد اول در راستای تجربه اتحادیه پولی اروپا، بر نهادسازی مشترک پولی واقتصادی تاکید داشته و تشکیل یک اتحادیه پولی را در زیرمجموعه ای از منطقه آسیای جنوب غربی، بینکشورهای ایران، عراق و شش کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس پیشنهاد می نماید. این اتحادیه بهعنوان یک هسته مرکزی رشد و توسعه اقتصادی، همگرایی اقتصادی تدریجی کل منطقه مزبور را تشویقخواهد نمود. راهبرد دوم پیشنهادی این نوشتار همگرایی پروژه ای و بخشی حول انرژی و به ویژه نفت وگاز است. این همگرایی می توان به شکل تاسیس یک صندوق مالی جهت خریداری شرکت های معظم نفتو گاز با استانداردهای بین المللی و یا تقویت و ادغام برخی شرکت های ملی نفت و گاز منطقه باشد. با اینچشم انداز، گرچه انتظار می رود حرکت به سوی منطقه گرایی اقتصادی در آسیای جنوب غربی، خواه بهشکل تاسیس یک اتحادیه پولی و یا همگرایی در بخش نفت و گاز، با انتقادات و ممانعت های جدی و شدیدهمراه باشد، اما بی تردی یک اراده جمعی سیاسی در بالاترین سطح خواهد توانست راه را بر چنین منطقهگراییهایی گشوده و سعادت و خوشبختی پایدار اقتصادی منطقه آسیای جنوب غربی را تضمین نماید.

Keywords:

منطقه گرایی اقتصادی , اقتصاد سیاسی , نفت و گاز , شرکت های چند ملیتی