برنامه ریزی بهره وری مالی از فضاهای سبز شهری و بهینه سازی استفاده از آن با رویکرد توسعه پایدار

با مروری گذرا به شهری شدن جوامع بشری در میابیم روند شهرنشینی تا قرن 18 میلادی به دلیل وابستگی به اقتصاد شهرها به کشاورزی، روند کندی داشته است وبه همین خاطر ازیک تعادل نسبی در نظام سلسله مراتب سکونتگاهها برخوردار بوده ولی چنین تعادلی با ظهور انقلاب صنعتی و چرخش اصلی در اقتصاد شهری و افزایش درآمدهای شهر ناشی از تولیدات صنعتی و تجارت موجب مهاجرت مردم به شهرها و افزایش کمی جمعیت شهرها به همراه توسعه فیزیکی افسار گسیخته شهرها تا بحال شده است. گسترش روز افزون جمعیت شهری، موجب تغییر ساختار و عملکرد اراضی شهری و پیرامونی شده است. از مهمترین اثرات کالبدی – فضایی رشد شهرنشینی می توان به تخریب و تغییر کاربری های فضای سبز اشاره نمود. فضاهای سبز و باز شهری، بازماندگان طبیعت در شهر محسوب می شوند که در نتیجه توسعه بی رویه شهری، دچار تغییرات کمی و کیفی شده اند و این تحولات، اثرات اکولوژیکی و اقتصادی، اجتماعی زیادی را همراه داشته است.. فضای سبز شهری بر اساس کارکردهای متنوع خود، نقش برجسته ای را ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان ایفا می کند و از این رو عامل کلیدی درشکل گیری شهر پایدار می باشد. در آستانه ورود به هزاره جدید، پدیده شهری شدن جهان حکایت از تولید نوعی سیاره شهری دارد، از آنجا که این پدیده با قطبی شدن و تمرکزگرایی جمعیت همراه است توازن نظام های اسکان را بر هم می زند و اصلاحات کالبدی فیزیکی را در سیستم شهرهای متمرکز می طلبد. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر برنامه ریزی بهره وری مالی از فضاهای سبز شهری و بهینه سازی استفاده از آن با رویکرد توسعه پایدار و با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد فضاهای سبز شهری دارای نقش اجتماعی، اقتصادی و بوم شناختی هستند و با مزایایی چون محیطی مطلوب برای پرورش کودکان، یکپارچگی اجتماعی، حفظ آسایش و درمان بیماری­های روحی و نظایر این ها، شاخصی برای ارتقای کیفیت فضای زندگی و توسعه جامعه محسوب می شوند. از برنامه ریزی صحیح و بهره مالی فضای سبز در شهر ها می توان کاهش انرژی مصرفی ساختمان ها، کاهش هزینه های مربوط به رفع آلودگی هوا و گردو غبار، کاهش هزینه ساخت سیستمهای هدایت جریان سیلابی نام برد.

Keywords:

برنامه ریزی , بهره وری مالی , فضاهای سبز شهری , بهینه سازی , توسعه پایدار