ارزیابی مفاهیم توسعه شهری پایدار و بررسی تطبیقی آن با معماری ایرانی- اسلامی

معماری ایرانی دارای ماهیت وجودی اساسی است، اصول و ارزشهای اسلامی باید در آن هویدا بوده و همگام با فرهنگ جامعه باشد. در گذشته، شکل گیری شهرهای اسلامی بر اساس باورها و اعتقادات دینی و مذهبی صورت می گرفته است، در حالی که در عصر معاصر شهرهایی بوجود آمده اند که کاملا با ارزشهای دینی مطابقت ندارند و گاها این ارزشها نادیده گرفته شده اند. هدفمند بودن و متعاقب آن تدوین الگو و برنامه سازی برای رسیدن به هدف، لازمه هر جامعه و اجتماعی است. شهرسازی به عنوان مبحثی که بیانگر تاثیر متقابل انسان، فرهنگ، روش زیست و محیط زندگی بر یکدیگر است، در رسیدن به اهداف جامعه اسلامی برای هویتمندی و اعتلای فرهنگ و اخلاق مردم نقش مهمی بر عهده دارد و به تبع، تهیه الگویی بومی و بر پایه آموزه های اسلامی و متناسب با بستر این الگو که ایرانی اسلامی است، از اهمیت بالایی برخوردار است. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر ارزیابی مفاهیم توسعه شهری پایدار و بررسی تطبیقی آن با معماری ایرانی- اسلامی با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. برای رسیدن به این هدف ابتدا گزیده ای از ویژگی های معماری قبل و بعد از اسلام در دوره های مختلف بررسی و سپس به سیما و کالبد شهر های اسلامی پرداخته شد و همچنین مقایسه معماری و شهرسازی ایرانی- اسلامی با معماری و شهرسازی مدرن تحلیل گردید در انتها نقش مدیریت شهری در ارتقای سبک زندگی ایرانی- اسلامی با تاکید بر مفاهیم معماری و شهرسازی ایرانی- اسلامی تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان می دهد در طول یک قرن گذشته معماری معاصر ما بر اساس شرایط اقتصادی، سیاسی و اجتماعی دچار بحران شده است. و آداب شهرسازی اسلامی طبق فرهنگ ایرانی کمرنگ تر شده است و معماری بناها با نوعی رقابت و تقلید بر اساس اصول بیگانه مواجه است.

Keywords:

معماری و شهرسازی , شهرسازی ایرانی- اسلامی , معماری معاصر