بررسی تاثیر فلوفنامیک اسید به عنوان مهارکننده کانکسین بر روی ترمیم زخم های دیابتی

زمینه مطالعه: فلوفنامیک اسید از خانواده فنامات­ها بوده و به عنوان داروی ضد­التهاب غیراستروئیدی و ضد­­ درد مورداستفاده قرارگرفته است. با توجه به قابلیت دارو جهت مهار کانال های و ممانعت از خروج محتویات سلول ازجمله ATP، احتمال تاثیر مثبت آن بر روند التیام زخم­های دیابتی وجود دارد. هدف: بررسی اثرات موضعی فلوفنامیک اسید به عنوان بلوک کننده کانال کانکسین بر التیام زخم رت­های دیابتی شده توسط آلوکسان. روش کار: در این مطالعه از 40 سر رت نر نژاد ویستار استفاده شد. همه­ی رت­ها توسط 150 میلی گرم در کیلو گرم آلوکسان دیابتی و به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. پس از بیهوشی برشی به ابعاد 2×2 سانتی­متر در ناحیه پشت ایجاد و پوست به طور کامل جدا گردید. گروه­­ها به صورت جداگانه تحت درمان با پمادهای 2، 5 و 10 درصد فلوفنامیک اسید قرار گرفتند و یک گروه نیز­ به عنوان کنترل فقط پماد وازلین و اوسرین دریافت کرد. پماد و پانسمان روزانه تجدید شد. از روز صفر تا 21 در روزهای فرد مساحت زخم موردبررسی قرار گرفت. در هر گروه، نیمی از رت­ها در روز پنج و بقیه در روز 21 یوتانایز و از محل برش، نمونه پاتولوژیک تهیه گردید. نتایج: فرآیند ترمیم، تراکم فیبروبلاست ها، روند اپیتلیالیزاسیون، آنژیوژنز، تشکیل رشته­های کلاژن و بسته شدن زخم در گروه 2 درصد بهتر از سایر گروه­ها بود و به ترتیب در گروه­های کنترل، 5 و 10 درصد از سیر نزولی برخوردار و دارای اختلاف معنی­دار بود، بطوریکه در دو گروه آخر، فرآیند ترمیم مختل گردید. نتیجه گیری نهایی: غلظت 2 درصد دارو نه تنها اثرات ضدالتهابی قوی را بروز نداد، بلکه با تاثیر بر روی کانال­های کانکسین 43 و ممانعت از خروج ATP، فرآیند ترمیم را بهبود بخشیده و تسریع نمود، درحالی که در غلظت 5 و 10 درصد، اثرات ضدالتهابی دارو غالب بوده و منجر به تاخیر در فرآیند ترمیم گردید.

Keywords:

کانکسین , فلوفنامیک اسید , التیام زخم , دیابت , رت