اثر مشارکت ورزشی بر سرمایه اجتماعی با میانجی گری نقش رسانه و قابلیت تعاملی افراد

هدف از پژوهش حاضر تحلیل اثر مشارکت ورزشی بر سرمایه اجتماعی مبتنی بر نقش واسطه ای رسانه و قابلیت تعاملی افراد بود. روش از نظر نوع توصیفی همبستگی، از نظر استراتژی فرایندی، از نظر هدف کاربردی و از نظر روش جمع آوری داده ها میدانی می باشد. جامعه آماری تحقیق شامل شهروندان استان گیلان دارای فعالیت ورزشی بودند و نمونه آماری براساس جدول مورگان با بیش از 10 هزار نفر به تعداد 384 نفر برآورد گردید. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه مشارکت ورزشی، پرسشنامه مشارکت در فضای مجازی ورزشی، پرسشنامه قابلیت تعاملی و پرسشنامه سرمایه اجتماعی بودند که هر کدام 4 بعد و 16 سوال را دربرمی گرفت. جهت ارزیابی روایی محتوایی و صوری، نظرات و پیشنهادهای شش کارشناس خبره ورزش همگانی و شش متخصص مدیریت ورزشی در بازبینی ابزارها اعمال شد. از روش تحلیل عاملی تاییدی و تحلیل مسیر در نرم افزار پی ال اس جهت بررسی روایی سازه و تحلیل فرضیات اصلی استفاد شد . نتایج نشان داد که مشارکت ورزشی دارای اثر مستقیم و معنی داری بر مشارکت رسانه ای، قابلیت تعاملی و سرمایه اجتماعی بود. ضمنا آزمون سوبل در تحلیل روابط میانجی نشان داد که اثر غیر مستقیم مشارکت ورزشی بر سرمایه اجتماعی از هر دو مسیر میانجی مشارکت رسانه ای و قابلیت تعاملی از اثر مستقیم آن بیشتر است. بنابراین می توان بیان کرد هر چند مشارکت ورزشی به طور مستقیم سبب افزایش سرمایه اجتماعی می شود، اما مداخلاتی مانند آموزش تعاملات و مشارکت رسانه ای اثر آن را افزایش می دهد

Keywords:

مشارکت ورزشی , ورزش همگانی , ورزش شهروندی , رسانه های اجتماعی , توان تعاملی