آدم ربایی و گروگان گیری در حقوق کیفری ایران و آمریکا

گروگان گیری جرمی است که با هدف واداشتن شخص ثالث به ارتکاب یا عدم ارتکاب رفتاری، از دیرباز مورد توجه مجرمان بوده است. ضرورت مقابله با این جرم به دلیل آثار و تبعات داخلی و بین المللی آن، باعث توجه بیش ازپیش نظام های حقوق کیفری به مقابله با آن در سطح ملی و بین المللی شده است. در حقوق ایران، به رغم تصویب این کنوانسیون در مجلس شورای اسلامی، هنوز ضمانت اجرای کیفری خاصی برای مرتکبان این جرم پیشبینی نشده است. نحوه تفکیک این جرایم از جرم توقیف غیرقانونی اینگونه است که اگر کسی آزادی حرکت دیگری را سلب کرده و او را تغییر مکان نیز داده باشد، جرمی که واقع شده آدم ربایی است. این امر به طور یکسان در مورد حقوق ایران، قانون فدرال آمریکا و قانون ایالت کالیفرنیا صادق است. اما در مورد نحوه تفکیک جرم گروگان گیری از توقیف غیرقانونی، قانونگذار فدرال آمریکا و قانونگذار ایالت کالیفرنیا از دو روش متفاوت پیروی کرده اند. قانونگذار فدرال این تفکیک را بر مبنای رفتار مرتکب انجام داده است به این ترتیب که اگر کسی از دیگری سلب آزادی حرکت نماید و متعاقب آن برای آزادی وی انجام یا عدم انجام کاری را از یک سازمان یا شخص ثالثی درخواست کند، جرم ارتکابی وی گروگان گیری است. هدف این مطالعه علاوه بر بررسی عناصر عمومی و اختصاصی این جرایم به بررسی تطبیقی آدم ربایی در ایران و امریکا می باشد.

Keywords:

ایران- امریکا-آدم ربایی , گروگان گیری