اثر بخشی آموزش روان درمانی مثبت نگر بر تاب آوری وشادکامی دانش آموزان دوره دبیرستان شهرستان همدان

هدف :پژوهش حاضر به منظور تعیین اثر بخشی آموزش روان درمانی مثبت نگر بر تاب اوری وشادکامی دانش اموزان در سال تحصیلی 98-97 انجام شده.روش :این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون -پس ازمون با گروه کنترل است .جامعه آماری پژوهش را دانش آموزان پایه دوم دبیرستانهای پسرانه همدان تشکیل می دهد. انتخاب نمونه بدین صورت بود که ابتد که از بین دبیرستان های پسرانه همدان ، یک دبیرستان به تصادف انتخاب شد. پس از مراجعه به این دبیرستان به منظور شناسایی دانش آموزان با علایم شادکامی و تاب اوری پایین، پرسشنامه های شادکامی اکسفورد و مقیاس تاب آوری کونور-دیویدسون بر روی کلیه دانش اموزان پایه دوم این دبیرستان اجراشد.سپس 36 دانش آموزی که دارای یک نمره انحراف استاندارد پایین تر از میانگین بودند به طور تصادفی به دو گروه آزمایش 18 نفر و کنترل 18 نفر تقسیم شد.گروه آزمایش نه جلسه نود دقیقه ای به مدت دو ماه آموزش مثبت نگری دریافت نمود .سپس برای هر دو گروه پرسشنامه های تاب اوری وشادکامی در مرحله پس آزمون اجرا شد .نتایج پژوهش نشان داد که روان درمانی مثبت نگر بر میزان تاب اوری و شادکامی دانش آموزان مورد مطالعه موثر بوده و آن را افزایش داده است. و از نظر آماری نیز معنادارمی باشد(p<0/05)

Keywords:

آموزش روان درمانی مثبت نگر , تاب اوری , شادکامی