نیچه در ایینه اندیشه ایرانیان

نخستین اشاره به نیچه در زبان فارسی را بی شک علامه اقبال لاهوری داشته است اقبال در دیوان خود دو جا به نیچه اشاره می کند نخست در جاویدنامه به شرح مقام این حکیم المانی می پردازد و بعد در نقش فرنگ چند بیتی در خصوص او می سراید او که با فلسفه غرب و المان اشنایی ژرفی دارد در اغاز شعر خود به اهمیت فلسفه از دیدگاه بشریت می پردازد. هرکجا استیزه ای بود و نبود کس نداند این چرخ کبود ودر ادامه در معرفی نیچه چنین می سراید: برثغور این جهان چون و چند بود مردی با صدای دردمند دیده ی او از عقابان تیزتر طلعت او شاهد سوز وجگر دم به دم سوز درون او فزود برلبش بیتی که صدبارش سرود دردمندی و تیز بینی نیچه از جمله ویژگیهای اصلی او است. به راستی کیست که دقت نظر و ژرف بینی او را انکار کند؟ شاعر حتی از ملای روم مدد می جوید تا فیلسوف المانوی را بیشتر بشناساند.