بررسی قلمرو نمایندگی ظاهری در قانون مدنی و قانون تجارت

نمایندگی ظاهری یک مفهوم حقوقی حوزه نمایندگی و یکی از اقسام آن است و در برابر نمایندگی(اختیار) واقعی قرار می گیرد ودر حقیقت نهادی است که از یک سو مورد حمایت اصل انصاف و حسن نیت بوده و هرگاه شخص ثالث با توجه به رفتار ویا گفتار اصیل تصور کند که نماینده کاملا مجاز به انعقاد قرارداد می باشد و بااعتماد به این عقیده اقدام به انعقاد قرارداد با وی نماید، اصیل در مقابل شخص ثالث متعهد خواهد شد و هدف مقاله حاضر این است که آیا بررسی پذیرش نظریه نمایندگی ظاهری در حقوق ایران امکان پذیر می باشد یا خیر و این مقاله با رجوع به قوانین مدنی و تجارت و پایان نامه های دانشگاهی در جهت رفع نقصان و کمبود بخش نمایندگی در قوانین موضوعه ایران انجام گرفته است با روش تحقیق و توصیفی سعی در انجام تحقیقی کاربردی داشته است.

Keywords:

نمایندگی , نمایندگی ظاهری , قانون مدنی , قانون تجارت