تحلیل مفهوم شرط در عرف خاص فقیهان امامیه
Publish place: Civil Jurisprudence Doctrines، Vol: 11، Issue: 20
Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 644
This Paper With 20 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_MADA-11-20_001
تاریخ نمایه سازی: 21 خرداد 1399
Abstract:
در روایات هرگز به ماهیت مفهومی واژه شرط پرداخته نشده است. مفهوم شرط از دید عرفی و بر اساس شواهد لغوی موجود، عبارت از دو چیز است: اول: جعل و قراری که در ضمن معامله می باشد؛ دوم: چیزی که چیز دیگری بر آن معلق می شود و از آنجایی که در بین مفهوم اول و دوم، قدر جامعی وجود ندارد و در بین فقیهان امامیه نیز اصطلاح خاص و متمایزی از عرف گزارش نشده است، باید دید کدام مفهوم عرفی در حوزه مباحث فقهی و به ویژه معاملات مورد توجه قرار دارد به طور کلی در این زمینه سه رویکرد وجود دارد که بر اساس هر یک، مفهوم محوری مباحث شرط عبارت است از: اول: مفهوم الزام و التزام؛ دوم: مفهوم تعلیق؛ سوم: مفهوم ربط. بر اساس یافته های این پژوهش که از بررسی و مطالعه ده ها اثر فقهی به دست آمده، مفهومی که از گذشته با استناد به قرائن قطعی، اساس مباحث فقهی قرار داشته، عبارت است از: الزام و التزام در بیع و مثل آن و بر پایه این ارتکاز، عنوان شرط هرگز بر شرط خارج عقد صدق نمی کند.
Keywords:
Authors
احمد باقری
استاد دانشگاه تهران
حسین داورزنی
دانشیار دانشگاه تهران
سیدمحمود هل اتایی
دانشجوی دکتری فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه تهران