بررسی رابطه باورهای خود کارآمدی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان شهر دهدشت

هدف از انجام این پژوهش، بررسی رابطه باورهای خودکارآمدی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان شهر دهدشت بود. این پژوهش به روش توصیفی از نوع همبستگی انجام گرفت. جامعه آماری، تعداد 1900 از دانش آموزان مقطع اول متوسطه شهر دهدشت در سال 1398 بود. بر اساس نمونه گیری جدول مورگان، تعداد 320 نفر به عنوان انتخاب شدند و به شیوه تصادفی ساده از آنها پرسشگری به عمل آمد. جهت گردآوری داده ها، از پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی جینگ و مورگان و پرسشنامه استاندارد عملکرد تحصیلی فام وتیلور (1999) استفاده شد. در این پژوهش جهت تحلیل داده ها علاوه بر روش آمار توصیفی نظیر بیشترین و کمترین نمره، میانگین، انحراف استاندارد، از همبستگی ساده و رگرسیون چند گانه استفاده شد. نتایج به دست آمده در این پژوهش نشان داد که، بین خودکارامدی با عملکرد تحصیلی (p<0/05, r=0/428) رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان می دهد که از بین ابعاد خودکارآمدی، بعد بر اساس ضرایب β، بعد کوشش (p> 0/05, β=0/381) بیشترین و بعد استعداد (p> 0/05, β=0/360) کمترین قدرت پیش بینی عملکرد تحصیلی را دارند. همچنین، متغیر خودکارآمدی (p> 0/05, β=0/269) پیش بینی کننده های عملکرد تحصیلی محسوب می شوند.

Keywords:

خودکارآمدی , عملکرد تحصیلی , دانش آموزان