اثربخشی آموزش گروهی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کاهش رفتارهای خود آسیب رسان وبهبود رضایت از زندگی بیماران دوقطبی

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر کاهش رفتارهای خود آسیب رسان و بهبود رضایت از زندگی بیماران دوقطبی است. روش این پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه ی بانوان مرکز نگهداری بیماران روانی مزمن جامی شهر مشهد بودند که به منظور انتخاب نمونه 8 با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی از میان آنها 4 نفر در گروه آزمایش و 4 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. سپس آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی به مدت سه ماه طی 12 جلسه بر روی گروه آزمایش بر اساس راهنمای درمانی در کنار دارودرمانی اجرا شد درحالیکه گروه کنترل فقط تحت درمان دارویی قرار داشتند. جمع آوری داده ها از طریق دو پرسشنامه سنجش رضایت از زندگی و پرسشنامه آسیب به خود صورت گرفت. بیماران هر دو گروه قبل و بعد از آموزش مقیاس های پژوهش را تکمیل نمودند. سرانجام داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و نرم افزار spss مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج حاکی از اثربخشی آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر کاهش رفتارهای خود آسیب رسان و بهبود رضایت از زندگی بیماران دوقطبی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به طور معنیداری اثرگذار است.P> 0/01

Keywords:

رفتاردرمانی دیالکتیکی , رفتار خود آسیب رسان , رضایت زندگی , اختلال دوقطبی