ایجاد و برقراری نظام مدیریت بهداشتی، ایمنی و محیط زیست (HSE) به منظور مناسب سازی محیط شهری

مبلمان و تجهیزات شهری، شبکه های حمل و نقل شهری همچون مترو، اتوبوس، سواری، ساختمان های آموزشی، درمانی، اداری، زیارتی و حتی مساجد و فضاهای ورزشی و تفریحی، از جمله امکانات و تسهیلات موجود در یک کلان شهر هستند که نه تنها کمکی به افراد با محدودیتهای جسمی – حرکتی نکرده اند، بلکه در اکثر مواقع باعث اثرات منفی و ناسازار بر روی این افراد گردیده و به عنوان معضلی بزرگ، کمتر مورد توجه مدیریت اجرایی کلان شهر قرار گرفته اند. نظام مدیریت ایمنی، بهداشت و محیط زیست سامانه ای در جهت برقراری توجهات دو دیدگاه علمی و کاربردی مشترک به مسائل بهداشت، ایمنی و محیط زیست است که در چهارچوب قوانین سازمانی و ملی قابل اجراست. سیستم مدیریت ایمنی (SMS) هسته مرکزی این استراتژی می باشد. شرکت های معتبر نفتی اروپا و امریکا، دانشگاه های معتبری همچون UBC کانادا و ABERDEAN انگلیس، تحت عنوان نظام مدیریت بهداشت، ایمنی و محیط زیست کلیه فعالیت های مروبط به سه بخش بهداشت، ایمنی و محیط زیست را به طور همزمان و تحت یک مدیریت دنبال می کنند. در این مقاله با ارائه مفاهیم اساسی و بنیادی این سیستم (HSE) سعی شده که با استفاده از متدولوژی تجزیه و تحلیل عوامل شکست و آثار آن (FMEA) ضمن شناسایی عوامل بالقوه آسیب رسان و اثرات آنها که در مرحله شناسایی و ارزیابی ریسک این نظام صورت می گیرد، به تعریف فرایند انجام این نظام و نقش موثر (FMEA) در شناسایی و اندازه گیری شاخص های عملکردی در سیستم مدیریت HSE یک کلان شهر همچون تهران پرداخته شود. در حقیقت، هدف از این طرح برقراری نظام HSE به منظور پیش بینی و شناسایی جنبه های ایمنی و محیط زیست، با تکیه بر الزامات و قوانین حفاظت ایمنی افراد و محیط زیست از یک سو و لحاظ کردن نیازها محدودیت های جسمی – حرکتی افراد از سوی دیگر است. نظام مدیریت ایمنی، بهداشت و محیط زیست (HSE – MS) نتایج قابل ملاحظه ای را نسبت به دیگر روش ها در پی داسته است، چرا که این سییستم مدیریت نیز همانند یک سیستم مدیریت یکپارچه جزئی از سیستم مدیریت کلی یک کلان شهر محسوب گردیده و فقط به منظور سهولت، همیاری و مساعدت افراد با محدودیت های جسمی – حرکتی این موضوع را خط مشی خود قرار داده اند.