بازنگری به مفهوم بام سبز در مسکن معاصر به منظور ارتقاءسطح زندگی و کیفیت محیط زیست (مطالعه موردی: شهر تهران)

امروزه در ایران، احداث حیاط­های زیبا به دلایل گوناگون مورد بی­توجهی بیشتر طراحان و معماران قرار گرفته است. به دلیل نیاز ساکنین به فضای سبز و حیاط، از بام سبز به جهت نیل به فضایی چون حیاط استفاده شده و بام سبز از مفهوم اصلی خود در شهر تهران فاصله گرفته است. لذا می­بایست این فضا را به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار در شهر در نظر گرفت تا بتوان به اهداف اصلی ساخت این گونه بام­ها نزدیک شد. در این پژوهش که از لحاظ ماهیت، رویکرد کاربردی دارد و از منظر روش شناسی، توصیفی- تحلیلی است، در ابتدا از روش اسنادی برای مطالعه مبانی نظری استفاده شد. سپس پرسشنامه­هایی در اختیار معماران و شهرسازان در خصوص محدودیت­های اجرایی و میزان کارآیی بام­های سبز حال حاضر، در تهران قرار گرفت که برای تعیین اعتباریابی پرسشنامه از SMARTPLS2 استفاده و به جهت اولویت­بندی داده­ها از آزمون فریدمن در نرم­افزارSPSS  استفاده شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می­دهد که مهم­ترین عامل تاثیرگذار بر اجرای بام سبز منطبق با اصول زیست­محیطی، نگرش معماران و شهرسازان بر بام سبز است. این مهم نشان از آن است که نگرش معماران و شهرسازان در شهر تهران به اجرای بام سبز کمترین انطباق را با رویکردهای زیست­محیطی در شهر تهران دارد و به دلایل مختلفی، در نهایت راهکارهایی به منظور به حداقل رساندن محدودیت­ها ارائه شد.

Keywords:

بام سبز , مسکن , پایداری , ارتقاءسطح زندگی , کیفیت محیط زیست