این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و با تاکید بر رودیکردی دینی، بر این باور است که تفکر کلید روشنایی، مبدا روشن بینی و بصیرت، وسیله کسب دانش و پایه زندگی جاودانی است. رمز پایداری هر اجتماعی، در گرو حیات فکری آن جامعه است. تا جامعه به حیات فکری خود دست نیابد، از زندگی راستین برخوردار نخواهد بود. به نظر میرسد تفکر در صورتی ثمربخش خواهد بود که انسان، به اصالت آن باور داشته و جامعه از نشاط و تندرستی لازم بهره مند باشد. در این صورت انسان میتواند از این نیروی الهی در راه خوشبختی و کمال استفاده کند، و هیچ مانع درونی و یا بیرونی نمیتواند فکر او را تهدید کند.