اثربخشی روایت درمانی با استفاده از متون کهن ایرانی بر کاهش پرخاشگری کودکان

پرخاشگری از شایع ترین مشکلات کودکان و نوجوانان و از دلایل مهم ارجاع آنها به مراکز مشاوره و رواندرمانی است که درصورت ادامه یافتن به مشکلات ارتباطی و اختلال های شخصیتی می انجامد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشیروایت درمانی با استفاده از متون کهن ایرانی بر کاهش پرخاشگری کودکان انجام شد. روش این پژوهش، نیمه آزمایشی با طرحپیش آزمون -پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پایه ششم آموزشگاه مهاجرین شهر بهارستانبه تعداد 238 نفر بودند که 30 نفر با توجه به نمره پرخاشگری آنان در پیش آزمون به عنوان جامعه نمونه انتخاب شده در دوگروه آزمایش وگواه قرار گرفتند در مرحله پیش آزمون از ایشان پرسشنامه شخصیت آیزنک و سیاهه رفتاری کودک آخنباخ(والدین و معلم) گرفته شد .گروه آزمایش برنامه مداخله روایت درمانی با استفاده از متون کهن ایرانی دریافت کردند و گروه گواهمداخله ای دریافت نکرد .پس از خاتمه برنامه از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. نتایج حاصله نشان دهنده تفاوت معنی دار درکاهش پرخاشگری گروه آزمایش نسبت به گروه گواه بود. یافته ها حاکی از موثر بودن روایت درمانی با استفاده از متون کهنایرانی بر کاهش پرخاشگری بود. برای تحلیل داده ها از روش کوواریانس چند متغیری (مانکوا) و از نرم افزار SPSS نسخه 21برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.

Keywords:

پرخاشگری , روایت درمانی , متون کهن ایرانی