بررسی اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر کاهش علائم اختلال دوقطبی نوع یک

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر کاهش علائم اختلال دوقطبینوع یک بود.روش: پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش از نوع پژوهش های مداخله ای با طرح پیشآزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری حاضر شامل کلیه افراد مراجعه کننده به کلینیک مشاورهو روان درمانی نوید مهر در منطقه 18 شهر تهران در طی دوره ی زمانی اردیبهشت 1398 لغایت شهریور1398 (که ابتلا به اختلال دوقطبی نوع یک توسط متخصص در آنها تشخیص داده شده) بود. روش نمونه گیریهدفمند و در دسترس با گمارش تصادفی در گروه ها بود. بدین منظور آزمودنی ها به صورت هدفمند انتخابو با همین روش در گروه های آزمایش (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. لذا شرط ورود در گروه هاینمونه افراد دارای اختلال دوقطبی با تشخیص بر اساس مصاحبه ی بالینی و نیز بر اساس پرسشنامه های مانیاییانگ و آزمون اختلال افسردگی دوقطبی بود. افراد گروه آزمایش در یک دوره طرحواره درمانی که طی 8جلسه 1/5 ساعته هفتگی به صورت گروهی برگزار شد، شرکت کردند. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامه ی مانیای یانگ و آزمون اختلال افسردگی دوقطبی بود. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد طرحواره درمانی در کاهش علائم افسردگی و مانیا در مبتلایان به اختلالدوقطبی نوع یک اثربخش می باشد.نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی طرحواره درمانی می توان با انجام این روش درمانی، به کاهش علائم اختلالدوقطبی نوع یک در افراد کمک کرد.

Keywords:

طرحواره درمانی گروهی , اختلال دوقطبی , افسردگی , مانیا