بررسی هم خوانی دو نوع پرایمر RT-PCR جهت تشخیص ویروس آنفلوانزای پرندگان (H9N2)

هدف از انجام این تحقیق استفاده از دو نوع پرایمر RT-PCR برای تشخیص ویروس آنفلوانزای H9N2 پرندگان و مقایسه هم خوانی این دو روش نسبت به همدیگر بود تا مشخص شود کدام روش در رقت های متوالی تهیه شده دارای آستانه تشخیص بیشتری است. برای این منظور میزان EID50 ویروس آنفلوانزایی که با استفاده از کشت و کیت های تجاری مورد تایید قرار گرفته بود، با استفاده از روش Reed and Muench مشخص شد. تیتر ویروس 106  EID50 در میلی لیتر بود. از ویروس آنفلوانزای مذکور اقدام به تهیه رقت بر اساس لگاریتم دو شد و با استفاده از کیت RNA Pure ساخت شرکت سیناژن اقدام به خالص سازی ژنوم موجود در نمونه های رقیق شد. پس از تهیه cDNA برای تشخیص ویروس آنفلوانزا از پرایمرهای منتشر شده در مقالات Wu et al. 2008 و Spackman et al. 2002 استفاده شد. واکنش های RT-PCR برای تشخیص ژن ماتریکس (M) ویروس آنفلوانزای پرندگان بود که هر کدام به ترتیب قطعاتی به اندازه 131 و 100 جفت باز را تشخیص می دهند. همچنین برای اطمینان از اختصاصی بودن دو جفت پرایمر مذکور از نمونه ویروس های واکسن برونشیت H120 و ویروس واکسن نیوکاسل B1 به عنوان کنترل منفی استفاده شد. هر دو روش نسبت به تشخیص ویروس آنفلوانزا اختصاصی بودند و هیچ کدام از روش های مذکور در مورد ویروس برونشیت و نیوکاسل باند تشکیل ندادند. روش  Wu et al. 2008 تا رقت 1:4096 و 168 کپی از ژنوم در میلی لیتر و روش Spackman et al. 2002 تا رقت 1:2048 و 336 کپی از ژنوم در میلی لیتر توانستند مشخص کنند. لذا پرایمرهای مربوط به روش  Wu et al. 2008 حساس تر از روش دیگر می باشد.

بررسی هم خوانی دو نوع پرایمر RT-PCR جهت تشخیص ویروس آنفلوانزای پرندگان (H9N2) Keywords:

آنفلوانزای پرندگان , H9N2 , RT-PCR , هم خوانی