تاثیر آموزش مهارت ارتباطی و همدلی بر سازگاری اجتماعی کودکان کار در رده سنی 12-16 در شهر شیراز

هدف اصلی این پژوهش بررسی تاثیر آموزش مهارت ارتباطی و همدلی بر سازگاری اجتماعی کودکان کار در رده سنی 16-12 در شهر شیراز بود. روش تحقیق لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش اجرا از گروه پژوهش های تجربی و از نوع نیمه آزمایشی و با بکارگیری طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری پژوهش کودکان کار شهر شیراز می باشد. تعداد کودکان کار در شهر شیراز تعداد 327 نفر می باشد. که با اسنتفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 45 نفر (پسر و دختر) از کودکان کار شهر شیراز به عنوان نمونه انتخاب شده و به طور همتا شده از لحاظ سنی و نمرات پیش آزمون در سه گروه گمارده شدند. از این سه گروه، گروه اول آموزش مهارت های ارتباطی، گروه دوم آموزش مهارت همدلی و گروه سوم کنترل بود. پس از اجرای جلسات نیز پس آزمون به عمل آمد. برای سنجش سازگاری اجتماعی کودکان کار از پرسشنامه راتر استفاده شد. برای مقایسه میانگین های گروه ها در پیش آزمون و پس آزمون جهنت تعیین میزان اثر آموزش ها، از روش آماری تحلیل کوواریانس یک متغیری استفاده شد. نتایج تحلیل های آماری نشان داد که تفاوت نمرات سازگاری اجتماعی پس از انجام آموزش مهارت های ارتباطی و آموزش همدلی در گروه های درمانی با F محاسبه شده 28.241 در سطح معناداری (P<0.01) و خطای کمتر از 0.001 (P<0.001) از لحاظ آماری معنادار می باشد. بنابراین آموزش مهارت های ارتباطی و آموزش همدلی موجب افزایش سازگاری اجتماعی در کودکان کار شد. بررسی های تعقیبی به روش توکی نشان داد آموزش مهارت های ارتباطی تاثیر بیشتری نسبت به روش آموزش همدلی داشته و میزان سازگاری اجتماعی را افزایش داده است. بنابر یافته های حاصل می توان نتیجه گرفت که آموزش مهارت های ارتباطی و آموزش مهارت همدلی اجتماعی هر دو بر سازگاری اجتماعی موثر می باشند و استفاده از این روش ها برای رفع مشکلات کودکان کار توصیه می گردد.

Keywords:

سازگاری اجتماعی , مهارت های ارتباطی , همدلی , کودکان کار