امکان سنجی استفاده از تجارب آموزشی مدرسه باهاوس در شیوه آموزش معماری در ایران با تاکید بر آموزش کارگاهی

مدرسه باهاوس به عنوان یکی از مهمترین و تاثیرگذارترین مدارس معماری جهان، نقش بارزی در تربیت نسل جدید معماران مدرن و توسعه ی سبک های آن داشته است. اساتید، روش آموزشی و فضاهای درسی از مهمترین ویژگی های نظام آموزشی باهاوس است. این مدرسه صرفا یک مکان آموزشی نبوده بلکه کانون ای بوده که ضمن گردهم آیی بزرگ ترین متخصصین، هنرمندان و معماران جهان در آن، امکان تعامل، رد و بدل شدن تجارب و رقابت های علمی هنری در آن برای صاحبان علم و هنر فراهم شده بود. نظام آموزشی معماری در ایران قدمتی قریب به هشتاد سال دارد و با وجود این که تا پیش از انقلاب اسلامی ایران، فقط سه دانشکده معماری در کشور وجود داشت، با هدف توسعه کمی، در دوران پس از انقلاب و بالاخص در دو دهه پایانی قرن چهاردهم خورشیدی، در اغلب دانشگاه های کشور اعم از دولتی، آزاد اسلامی، پردیس، مجازی، پیام نور و موسسات آموزش عالی، رشته معماری تدریس می شود. اما هر توسعه کمی لزوما همراه با توسعه و ارتقاء کیفی نبوده و دانشکده های معماری حال حاضر ایران نیز از این قاعده مستثنی نیستند. عدم وجود یک شیوه ی آموزشی متناسب و همه جانبه نگر از بزرگ ترین معضلات نظام آموزشی معماری موجود در ایارن است که البته امکانات نارسا، تجارب ناکافی نیروهای انسانی متخصص و انگیزه های نامتناسب دانشجویان را نیز می توان به مشکلات مذکور افزود. در این پژوهش سعی شده با تحلیل ساختارهای آموزش معماری در مدرسه ی باهاوس به عنوان یکی از مدارس موفق معماری در طول تاریخ، ا مکان متناسب سازی و به روزرسانی این ساختارهای آموزشی برای ایجاد یک نوع دانشکده معماری در ایران به عنوان نمونه موردی مورد بررسی قرار گیرد. در این مقاله از شیوه ی تحقیقی توصیفی تحلیلی بهره گرفته شده که با استفاده از منابع کتابخانه ای تخصصی و عمومی و سایت های اینترنتی و نشریه های مرتبط با موضوع انجام شده است.

Keywords:

نظام آموزش , مدرسه باهاوس , آموزش معماری , آموزش کارگاهی , ایران