مطالعه و تحلیل روش های پرتاب و استراتژی های روانه سازی منظومه های ماهواره ای

آغاز دوران فضای جدید و ورود شرکت های خصوصی به عرصه فضا اخیرا موجب تغییر افق صنعت فضایی شده اند خصوصا با افزایش جذابیت منظومه های ماهواره های کوچک که به زمان کمتری برای توسعه نیاز دارند و از باس های استاندارد استفاده می کنند، سبب کاهش هزینه ماموریت فضاپیماها شده است. این در حالی است که هزینه های پرتاب که در حال حاضر حدود 40 درصد از هزینه کل ماموریت را شامل می شود، همچنان بسیار بالاست. از همین رو استراتژی های روانه سازی جایگزینی برای روش های سنتی پرتاب و روانه سازی منظومه های ماهواره ای به مدارهای هدف معرفی شده اند. با توحه به هزینه بر بودن روش های سنتی پرتاب همچون پرتاب به ازای هر ماهواره و یا یک پرتاب به ازای هر صفحه مداری، کاملا موجه است که از سال 2014 اکثر ماهوارهه ای کوچک و ماهواره های مکعبی به صورت محموله ثانویه یا پرتاب اشتراکی در مدار قرار داده شده اند. پرتاب ماهواره ها به عنوان محموله ثانویه ارزان تر است؛ اما محدودیت هایی را از نظر انتخاب مدار، زمان پرتاب، حجم و جرم محموله ایجاد می کنند. بسته به ماموریت منظومه روش های مختلفی برای قرار دادن ماهواره ها در مدار هدف ارائه شده اند که در یک تقسیم بندی کلان در یکی از دو دسته مستقیم یا غیرمستقیم قرار می گیرند. به علاوه روشی در سال 2004 ارائه شد که با استفاده از دینامیک سه جسم زمین-ماه و مدارهای هاله ای حول نقطه لاگرانژی اول استقرار در مدار هدف انجام بگیرد. در کنار همه این روش ها استفاده از ماهواره برهای خاص پرتاب منظومه های ماهواره ای نانو و میکرو، راه حل دیگری است که با توسعه این دست ماهواره برها در سال های اخیر در اختیار طراحان ماموریت قرار گرفته است. در این مقاله مروری تحلیلی بر روش های پرتاب و استراتژی های روانه سازی با رویکرد منظومه سازی و خصوصیات هر یک انجام خواهد شد.

Keywords:

منظومه های ماهواره ای , تقدم گره , مدارهای هاله ای , پسای تفاضلی , مانور تغییر صفحه