تاثیر توانایی علمی بومی در کشاورزان برای پایداری مدیریت منابع آبی و خاکی در منطقه های اصولا نیمه خشک و خشک

دانش بومی و تجربه ای که نسل به نسل به کشاورزان رسیده است، ابزار قوی و کارآمدی است که میتوان با آن به مدیریت دایادار منابع خاک و آب و محیط زیست و توسعه دایدار کشاورزی دست یافت .اینکه چگونه در شرایط شکننده اکوسیستم خشک و نیمه خشک، دانش بومی توانسته است با موفقیت، چنین مدیریت و توسعه دایداری را به دست دهد در این دژوهش مورد بررسی قرار گرفته است .برای این منظور با انجام مطالعه میدانی در شهرستان بیرجند- با متوسط بارندگی 171 میلیمتر -علل موفقیت مدیریت کشاورزان در توسعه دایدار کشاورزی دیم تجزیه و تحلیل شده است .براساس نتایج، ایجاد بندسارها در مناطق مناسب با جمع آوری روانآب و رسوبات، با توجه به موادمادری و خاک حاصل از آن، میتوانند ذخیره رطوبت خوبی را برای رشد گیاه تامین نمایند .نقش دانش بومی در ایجاد چناین سازه هایی و انتخاب گیاهان مناسب، تاثیر بسزایی در موفقیت اجرای باغات دیم و به عبارتی مدیریت دایدار منابع خاک و آب ایفا می نمایند که این موضوع برای رسیدن به توسعه دایدار کشاورزی بسیار حایز اهمیت است .البته تکیه بر دانش بومی به تنهایی تکادوی نیازهای مدیریت دایدار را نمی دهد و برای مدیریت دایدار منابع خاک و آب و محیط زیست همزمان باید به دانش بومی و دانش رسمی توجه شود.

Keywords:

دانش بومی , مدیریت دایدار , منابع خاک و آب , دانش رسمی