باززنده سازی معماری بومی اصفهان در طراحی یک مجتمع مسکونی

نیاز به ساخت سرپناه بعنوان محیطی امن در انسان، باعث بوجود آمدن انواع فضاهای مسکونی در هر منطقه شد که با توجهبه گوناگونی شرایط اقلیمی و فرهنگی آنان، معماری شاهد تفاوتهایی در ساختار فضاهای کالبدی بوده است. رویکردبومی گرایی در معماری به دنبال پاسخگویی به شرایط هر منطقه با استفاده از راهکارهای کالبدی مناسب با همان بوم میباشد. معماری بومی ایران نیز با بهرهگیری از راهکارهای محلی توانسته به شرایط اقلیمی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادیمردم هر شهر پاسخ کالبدی مناسب دهد و نمونه خانههای تاریخی ارزشمندی را در شهرهایی همچون اصفهان برجای نهادهاست. این در حالیست که بومیگرایی در فضاهای زیستی به خصوص مجتمعهای مسکونی رو به فراموشی است. اینپژوهش به دنبال استخراج معیارها و راهکارهای طراحی مجموعه مسکونی با بهرهگیری از راهکارهای معماری بومی اصفهانمی باشد. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات کیفی محسوب می شود و اساس آن متکی بر روش توصیفی-تحلیلی است که باهدف شناخت عوامل موثر بر باززندهسازی مسکن بومی اصفهان به دنبال طراحی مجموعه مسکونی با بهره گیری ازراهکارهای معماری بومی اصفهان می باشد. در این راستا همچنین به ویژگی ها و ابعاد معماری خانه های تاریخی شهر اصفهانپرداخته شده و انواع الگوها و راهکارهای کالبدی و نحوه اثرگذاری آنها بر طرح، مورد بررسی قرار گرفته است. همچنینرویکردهای نظری مختلف در این زمینه نیز به صورت کتابخانه ای مرور گردیده است. سپس عوامل یافت شده به طور عملیدر بستر سایت مورد طراحی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته و اساس طراحی مجموعه حاضر را تشکیل داده است. نتایجاین پژوهش نشانگر اهمیت توجه به نیازهای فرهنگی-اجتماعی مخاطبین در طراحی مجموعه های مسکونی و همچنینتوجه به راهکارهای کالبدی بومی در خانه های تاریخی شهر اصفهان می باشد که خود گامی مهم در راستای پاسخگویی بهنیازهای کاربران و باززنده سازی معماری بومی در فضاهای مسکونی است و این مهم میتواند احساس رضایت کاربران رافراهم سازد.

Keywords:

مسکن , مجموعه مسکونی , معماری بومی , باز زنده سازی