تأثیر درمان شناختی- رفتاری بر رفتارهای خودمراقبتی، خودکارآمدی و بهزیستی روان- شناختی بیماران دیابتی

دیابت نوع 2 به عنوان یکی از بیماري هاي مزمن و شایع، عوارض طولانی مدتی را به همراه دارد که در دههاخیر مورد توجه متخصصان حوزه سلامت قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر آزمون اثربخشی درمانشناختی- رفتاري بر رفتارهاي خودمراقبتی، خودکارآمدي و بهزیستی روانشناختی بیماران دیابتی بود.براي این منظور، طی یک پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون ، پس آزمون و گروه کنترل ، 40 نفر ازبیماران دیابتی نوع 2 که به عضویت انجمن خیریه حمایت از بیماران دیابتی تهران درآمده بودند و کم تریننمره را در رفتارهاي خودمراقبتی، خودکارآمدي و بهزیستی روانی کسب داشتند، به صورت نمونه دردسترس انتخاب و به طو ر تصادفی د ر د و گرو ه آزمایش و کنتر ل گمارش شدند . گروه آزمایش درجلسات درمان شناختی- رفتاري شرکت کردند، اما گروه کنترل هیچ مداخله اي دریافت نکرد. آزمودنی هاقبل و بعد از انجام مداخله، از نظر رفتارهاي خودمراقبتی، خودکارآمدي و بهزیستی روانی مورد ارزیابیقرار گرفتند . نتایج تحلیل کواریانس چندمتغیره نشان داد درمان شناختی- رفتاري بر بهبود رفتارهايخودمراقبتی، خودکارآمدي و بهزیستی روانشناختی بیماران دیابتی تأثیر دارد. در نتیجه می توان بیان داشتدرمان شناختی- رفتاري به کمک تغییر افکار و باورهاي ناکارآمد و در پی آن تغییر رفتارهاي نامؤثربیماران، می تواند زمینه پایبندي بیماران به روش هاي درمانی و خودکارآمدي را افزایش داده و بهزیستیروانشناختی بیماران را افزایش دهد.

Keywords:

رفتارهای خودمراقبتی , خودکارآمدی , بهزیستی روانی