آب و جایگاه آن در اساطیر و فرهنگ ایران باستان

ایرانیان باستان بر این باور بودند که گرداننده نظام هستی چهار عنصر آب، خاک، باد و آتش است و از این رو،این عناصر چهارگانه را همواره مقدس و گرامی می شمردند و برای هر یک از آن ها اسطوره هایی می شناختند. در اینمیان آب کنایه از برکت، نعمت، رویش و نمو بوده است. در فرهنگ و تمدن ایرانیان باران و آب مسئله حیاتی بهشمار می رفت که با زندگی مادیشان ارتباط مستقیمی داشت. هنگامی که ابرها پراکنده می شدند و باران نمی باریدگمان آن می رفت که اهریمن خشکی ابرها را پراکنده ساخته و موجب خشکسال ی شده است، از این رو ایزدان باران رابه یاری می طلبیدند تا دوباره باران ببارد. به این سبب در فرهنگ و تمدن کهن ایران نقوش و نشانه هایی وجود دارندکه جلوه گر اهمیت و جایگاه اسطوره های آب هستند. هدف از این پژوهش نیز مطالعه، شناسایی و دست یابی به ایناساطیر، آیین و رسوم، نقوش و نمادها و مفهوم آ ن ها است. برای نائل آمدن به این هدف پژوهش حاضر به شیوهتوصیفی- تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای است و در نهایت نتایج تحقیق نشان می دهند که آب همواره یکی از مهمترین و حیاتی ترین عناصر در زندگی ایرانیان بوده است که به موجب آن اساطیر، رسوم ونمادهایی فراوانی شکل گرفته که پیام اصلی همگی آن ها حاصلخیزی، باروری، باران، پاکی و دوری از زشتی وپلیدی بوده است.

Keywords:

آب , باران , اساطیر , نماد , حاصلخیزی