برنامه ریزی در محیط زیست شهری

يكي از مباحث مهم پيرامون مسائل شهري، مفهوم توسعه پايدار شهري است كه توسعه اي مبتني بر نيازهاي واقعي وتصميم گيري هاي عقلايي، با در نظر گرفتن ملاحظات مختلف اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي محسوب مي گردد. در سال 1980 براي نخستين بار نام توسعه پايدار در گزارش سازمان جهاني حفاظت از منابع طبيعي (IUCN) آمد، همچنين تلفيق مبحث توسعه پايدار با واژه شرنشيني كه امروزه در جهان به صورت گسترده اي قابل مشاهده است باعث افزايش بهبود محيط زيست، معماري و زيباسازي شهري، عمران و آباداني با كمترين مغايرت و افزايش نشاط شهري مي شود. استفاده بهينه از زمين و برنامه ريزي فضاي سبز شهري، يكي از مسائل مهم و اساسي در نظام برنامه ريزي شهريمي باشد. با توجه به اهميت فضاي سبز شهري و همچنين افزايش جمعيت و گسترش شهرنشيني كه موجب تبديلفضاهاي باز و سبز شهري به سطوح بتني خشن و نفوذ ناپذير شده است، لازم است از روش ها و ابزار جديدي كه بتوانند درتصميم گيري به برنامه ريزان كمك كنند، استفاده نمود. همچنين بايد متذكر شد كه برنامه ريزي پايدار در سطوح كلان وخرد موجب اجراي طرح هاي به مراتب صحيح تر و متناسب تر با بنياد اكولوژيك و اقليم هر منطقه اي بوده و كمتريندخل و تصرف در محيط هاي شهري به مراتب منجر به تغييرات فون و فلور طبيعي منطقه نيز مي باشد.

Keywords:

برنامه ریزی شهری , فضای سبز , عمران و معماری شهری , توسعه پایدار شهری