واکاوی اثربخشی مبادی معماری بیوفیلیک بر ارتقاء سطح کیفی محیطِ انسان ساخت

شکاف در حال گسترشبین انسان و نظام های طبیعی از مهم ترین چالش های نظام شهرنشینی معاصر تلقی می گردد. طبيعت همواره جز جدايي ناپذير زندگي و همنشين ديرينه انسانها به شمار مي رود در حالی که امروزه وجود مسائلی همچون بحران انرژی، آلودگی های زیست محیطی و تراکم شدید ساختمان ها ناشی از رشد مداوم جمعیت و فروپاشیدن محیط طبیعی اطراف، اتصال محکم زندگی انسان و طبیعت را زیر سوال برده و متعاقباً عدم آسایش و سلامت افراد، جامعه را در معرض بحران قرار داده است. در همین راستا طراحی معماری به عنوان هماهنگ کننده انسان، محیط و فضا در تعامل با طبیعت، رویکردهای مختلفی را اتخاذ کرده است که معماری بیوفیلیک از جمله آنهاست. بیوفیلیک، یکی از رویکردهای جدید در معماری امروز است که با احداث ساختمان با الهام از فن آوری هوشمند آفرینش در طبیعت به عنوان جزئی از محیط زیست بتواند تنش های موجود را با وارد کردن طبیعت در معماری به صورت جزء و کل هموار کند تا از این طریق انسان به آرامش روحی و روانی دست یابد. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و روش پژوهش مطالعه بر حسب روش و ماهیت، پژوهش توصیفی تحلیلی می باشد. نتایج حاصل از این پژوهش مبین این موضوع است که طراحی بر مبنای رویکرد بیوفیلیک به سبب برقراری ارتباط عمیق چندجانبه با طبیعت، می تواند علاوه بر مرتفع نمودن کلیه نیازهای فیزیولوژیکی و روانشناختی کاربران، شرایط زیست مطلوب تری را برای آنان مهیا ساخته و سطح کیفی محیط آنان را بهبود بخشد

Keywords:

معماری , طبیعت , بیوفیلیک , روانشناختی , انسان ساخت