بررسی هفت نگاره، مکتب تبریز از داستان ضحاک ماردوش با نگاه نمادشناسانه

نقاشی ایرانی (نگارگری) دارای مضامینی چون داستانی، عاشقانه وعارفانه است. ارتباط بین نگارگری و ادبیات فارسی بسیار چشم گیراست طوری که نگارگران ایرانی اکثر موضوعات نگاره هایشان را ازمتون ادبی گزیده اند. و سپس با هوش و مهارت و قوه خیال و باتوجه به نمادگرایی که جزو اصل این هنراست، به تصویر آورده اند. فردوسی، بزرگترین حماسه سرای ایران وشاهنامه ارزشمندتریناثرحماسی در ادب فارسی است. شاهنامه از آن دسته متونی است که داستان های آن همواره باخیال فردوسی شکل گرفته است.هدف کلی از این پژوهش تحلیل نگاره هایی از داستان ضحاک ماردوش ازدیدگاه نمادشناسی است؛ چنانچه از میان داستان هایاساطیری شاهنامه ضحاک ماردوش جزو یکی از داستان های اسطوره ای وحماسی شاهنامه فردوسی است که نظر نگارگران ایرانی رابه خود جلب کرده است به همین علت نسخه ی نگاره های داستان ضحاک ماردوش در دوره های مختلف از جمله مکتب تبریز مصور شده است.هنر نگارگری ایرانی با بیان نمادین خود درهرعنصری به دنبال نماد و ریشه ی آن می رود و ظرافت و دقتی که هنرمندان نگارگردرآثارشان دیده می شد حیرت انگیز است. نتایج حاصله نمایانگرنمادهای است در نگاره های مرتبط با ضحاک دیده شده است منجمله می توان به نماد های البرز کوه، ضحاک، فریدون اشاره کرد که شناخت بهتر و دیدی دقیق تر را در نگاه مخاطب به وجود میآورد. روش انجام تحقیق به شیوه کتابخانه ای است و از نوع تحقیقات توصیفی- تحلیلی می باشد.

Keywords:

ضحاک ماردوش , نگارگری ایرانی , شاهنامه , فردوسی