بررسی نقش واسطه ای یادگیری خود تنظیمی گری در رابطه روش تدریس اساتید و تاب آوری تحصیلی در بین دانشجویان دانشگاه تبریز

یکی از مسائل مهم نظام های آموزش در سراسر جهان، مساله روش تدریس است. از دیر باز در تمدن فرهنگ هایمتفاوت، از هنگامی که جدید نسل تربیت مطرح بوده است، مسأله انتخاب روش تدریس نیز وجود داشته است. هریک از معلمان و استادان براساس بینش و نگرش خویشتن عمل می کردند؛ اما امروز با پیشرفت جوامع از یک سوو شناخت علمی و عملی و رفتار انسان عملی از سوی دیگر باعث شده اصول و روش های تدریس نیز دگرگونشود (الرسون و دان، 2001). بنا به نظر محققان، تدریس یکی از مؤثرترین ابزارهایی است که زمینه تربیت را فراهممی کند و بسیاری از متخصصان، تسلط و مهارت معلمان بر روش های تدریس را یکی از ملاک های شایستگیآنان به شمار می آورند. به گونه ای که این ملاک را بر دیگر ملاک های صلاحیت مدرسان ترجیح می دهند.بنابراین، برای تحقیق اصلاحات در آموزش و پرورش کشور و پاسخگویی به نیازهای جامعه ضروری است بررسیو پژوهش در زمینه کاربرد روشهای تدریس انجام پذیرد؛ چرا که اگر محتوای آموزشی با بهترین روش هایتدریس ارائه نشود، نباید انتظار کارآمدی و اثر بخشی را داشت. بنا به اهمیت تدریس، از تدریس تعریف متعددیارائه شده است از جمله: تدریس فرایندی است که معلم با آن شرایط مطلوب آموزش را پدید می آورد و فرایندیادگیری را در دانش آموزان فراهم می کند (کندی ، فیشر و انیس، 1991). روش تدریس به مجموعه تدابیر منظمیگفته می شود که معلم با توجه به شرایط و امکانات برای رسیدن به هدف در پیش می گیرد ( شعبانی، 1390).