مضامین زیست محیطی در اشعار گیلکی بر اساس رویکرد نقد بومگرا

شعر بدون تصویرگری از اجزای طبیعت، مجموعه­ای بی­جان و بی­اثر است. در اشعار گیلکی مضامینی نظیر: قدرت و نقش طبیعت، رابطه­ی انسان با محیط زیست خود، فراورده­ها و تولیدات طبیعی، اخلاق زیست محیطی و مانند آن امکان وقوع می­یابند. پژوهش حاضر، با هدف مطالعه‌ی  اشعار گیلکی شاعران گیلکی‌سرای امروز، به دنبال یافتن پاسخی برای این پرسش است که «درون مایه و مضمون اصلی اشعار گیلکی زیست­محیطی شاعران گیلکی­سرا  بر اساس نحوه­ی نگرش­شان به طبیعت در راستای رابطه­ی ادبیات و محیط زیست چیست؟»، از این­رو، این نوشتار بر آن است تا با بررسی اشعار گیلکی زیست­بومی، به چگونگی استفاده از عناصر و تصاویر طبیعی در راستای تجلّی رابطه­ی انسان و طبیعت بپردازد. پیکره­ی داده‌های پژوهش حاضر به روش کتابخانه‌ای از میان اشعار گیلکیِ دو دهه­ی اخیر گردآوری شده و سپس در ارتباط‌‌ با موضوع مورد بحث، بر اساس نقد بوم­گرا به توصیف و تحلیل درآمده‌ است. نگارندگان در این نوشتار نشان‌ می‌دهند که درون مایه­ی اصلی این اشعار زیست محیطی، مبتنی بر توصیف طبیعت و عناصر آن و تأثیرش بر کار و زندگی مردم، دغدغه­ها­ی حفظ محیط زیست طبیعی و شهری و مبارزه با آلودگی، صید و شکار ناآگاهانه و بی رویه است.

Keywords:

محیط زیست , نقد بوم گرا , شعر گیلکی , طبیعت , گیلان