بررسی اثربخشی قصه گویی در سازگاری اجتماعی کودکان

این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی قصه گویی بر سازگاری اجتماعی کودکان انجام پذیرفت. روش پژوهش حاضر شبه آزمایشی و از نوع طرح های پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع ابتدائی دبستان های ناحیه 4 آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصیلی 1397-98 بود. براساس پرسشنامه سازگاری اجتماعی سینها و استارک 1993 ، 36 نفر که از سازگاری اجتماعی پایینی برخوردار بودند، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به شکل تصادفی به دو گروه آزمایش ( 18 نفر) و کنترل ( 18 نفر) تقسیم شدند.اعضای گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای (هفته ای 2 جلسه) در جلسات قصه گویی شرکت کردند و این درحالی بود که افراد حاضر در گروه کنترل هیچگونه آموزش و درمانی را دریافت نکردند. پس آزمون و یک ماه بعد نیز پیگیری در مورد هر دو گروه آزمایش و کنترل به صورت همزمان برای هر دو گروه اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله تحلیل کوواریانس تک متغیری و تحلیل واریانس با تکرار سنجش انجام شد. نتایج نشان داد که قصه گویی بر افزایش سازگاری اجتماعی گروه آزمایش در دوره پس آزمون تاثیرگذار بوده و در طول زمان دارای پایداری اثر(ماندگاری) بوده است. P>0/05

Keywords:

سازگاری اجتماعی , قصه گویی , کودکان