رابطه اصل منع اعاده پناهندگان و منع استرداد مجرمین (با نگاهی به اسناد بین المللی و حقوق داخلی ایران)

وجود قوانین داخلی در موضوع پناهندگی در کنار پیوستن به کنوانسیون های بین المللی و عضویت در ساز و کارهای جهانی حمایت از پناهندگان به علاوه انعقاد موافقت نامه های دو و چند جانبه استرداد مجرمین بین کشورها زمینه ساز پیوند پیچیده برخی مفاهیم حقوقی در فضای سیاست خارجی گردیده است. گذشته از شرایطی که پناهجو را از اکتساب وصف پناهندگی باز می دارد، تخطی از مقررات کشور پذیرنده و نقض نظم عمومی و امنیت ملی آن سبب می شود وی نتواند به استناد اصل منع اعاده به کشور متبوعش مسترد نگردد که این تصمیم به موجب سیاست داخلی کشورها اخذ می گردد. از سوی دیگر کشورها در راستای اصول سیاست خارجی خود اقدام به انعقاد قراردادهای استرداد مجرمین یا اقدام متقابل می نمایند و مرتکبین جریان مهم و ناقض نظم و امنیت عمومی را مسترد میگردانند. هدف بنیادین از اجرا یا استثنای استرداد مجرم و اجرای حق بر پناهندگی، صیانت از نظم و امنیت ملی و تامین منافع ملی کشورهاست. در این مقاله سعی میگردد با استفاده از قوانین داخلیو اسناد بینالمللی به واکاوی رابطه ظریف میان اصل منع اعاده پناهندگان و منع استرداد مجرمین پرداخته شود.

Keywords:

استثنائات پناهندگی , منع اعاده پناهنده , منع استرداد مجرم , اخراج پناهنده , نقض امنیت ملی و نظم عمومی