سنجش میزان مطلوبیت الگوی زمانی گردشگری شهر ساحلی بوشهر

آب وهوا و گردشگری دارای رابطه ای تنگاتنگ با یکدیگر هستند و همواره به روش های مختلف بر یکدیگر تأثیرمی گذارند و در تعامل با یکدیگر هستند. این ارتباط تنگاتنگ سبب ایجاد مبحث جدیدی تحت عنوان اقلیم شناسی توریسم در مجامع علمی شده است. به طورکلی اقلیم را می توان منبع قدرتمند گردشگری دانست؛ زیرا گردشگران همواره در پی یافتن اقلیمی مطلوب هستند که در آن آسایش داشته باشند و از مسائلی مانند نارضایتی و عدم آسایش اقلیمی به دورباشند. ازاین رو در این تحقیق به بررسی الگوی زمانی گردشگری شهر ساحلی بوشهر پرداخته شد. از آنجا که شهر بوشهر دارای پدیده های متنوع گردشگری بود، انجام این تحقیق ضروری به نظر می رسید. در این تحقیق داده های ایستگاه فرودگاهی شهر بوشهر در طی سال های ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۸ مورد استفاده قرار گرفت. داده های حاصل به کمک روش الگوی اوانز برای تعیین وضعیت شب و روز و شاخص عدم آسایش برای تعیین سطح آسایش مورد بررسی قرار گرفتند.نتایج این تحقیق باتوجه به وضعیت مطلوبیت شب و روز براساس تطابق این دو روش صورت گرفت که ماه های اسفند، فروردین وآبان در وضعیت شبانه روز مناسب برای گردشگری شهر بوشهر است و ماه های دی،بهمن و آذر مطلوبیت در وضعیت روزبرای گردشگر دارد و همچنین ماه های اردیبهشت و مهر در وضعیت شب در شرایط مطلوب برای گردشگر قرار گرفته استو ماه های خرداد، تیر، مرداد و شهریور در شرایط نامطلوب شبانه روز برای گردشگری شهر بوشهر است.

Keywords:

گردشگری , اقلیم , الگوی اوانز , شاخص عدم آسایش