تبیین معیارهای طراحی مجتمع های مسکونی در راستای ارتقای شادی و نشاط ساکنین

توجه به مقوله مسکن نه فقط از دید کمی بلکه از دید کیفی نیز حائز اهمیت بوده و به منظور ارتقاء کیفیت فضاهای مسکونی توجه به انسان و نیازهای او یکی از مهمترین مسائل حائز اهمیت میباشد. شادی و نشاط از جمله مهمترین نیازهای روحی روانی انسان بوده و به دلیل اینکه همواره با رضایت، امید و اعتماد همراه است، نقش فزایندهای در فرآیند توسعه جامعه دارد. از طرفی دیگر شادی و سرزندگی ا ز مولفه های اصلی یک مکان واجد کیفیت بوده، چراکه محیط های شاد، زمینه ساز تعاملات اجتما عی مفید بین افراد متفاوت و نیز افزایش سرمایه اجتما عی می باشند. از طرفی امروزه با افزایش روند شهرنشینی، بسیاری از مردم به دلایل مختلف به آپارتمان نشینی روی آورده اند. آپارتمانهایی که بدون توجه به انسان و نیازهایش از تعدادی بلوک سیمانی و بی روح ساخته شده اند که با نگاهی هر چند مختصر به آ نها به راحتی میتوان خستگی و انزوار را در چهره مجتمعها و ساکنین آنها مشاهده نمود. روش تحقیق پژوهش، کاربردی مبتنی بر روش تحلیلی توصیفی بوده و روش گردآوری اطلاعات بر اساس مطالعات اسنادی میباشد. لذا در این پژوهش به منظور تدوین چارچوب نظری، ابتدا با نگاهی تحلیلی به آراء برخی از نظریه پردازان، تعریف روشنی از شادی و سرزندگی بیان میشود. سپس به ارائه معیارهای شادی در مجتم عهای مسکونی می پردازیم. در نتیجه مدل تحلیلی پژوهش که دربرگیرنده معیارهای سرزندگی مجتمع های مسکونی میباشد، تدوین و در انتها پیشنهاداتی در راستای ارتقاء سرزندگی این مجتمع ها ارائه میشود .

Keywords:

مجتمع مسکونی , کیفیت فضاهای مسکونی , نیاز انسان , شادی