بررسی موردی عملکرد ستون های جت گروتینک در بهسازی بستر پی گسترده

جت گروتینگ یکی از روش های بهسازی بستر و پایدارسازی شیب ها است که به کمک آن می توان ظرفیت باربری قائم یا جانبی زمین موردنظر را از طریق تزریق دوغاب سیمان تحت فشار افزایش داد. در این تحقیق، بهسازی خاک با المان های جت گروت در یکی از شهرهای ساحلی شمال ایران بررسی می شود. نتایج تزریق دوغاب سیمان به روش تک سیالی به همراه شرایط ژئوتکنیکی خاک محل ارائه می شود. قطر ستون های جت گروت، مقاومت تک محوری مغزه های گرفته شده و درصد بازیابی مغزه ها به عنوان مهم ترین پارامترهای ارزیابی عملکرد بهسازی در معیارهای موجود، استفاده شده و بر اساس نتایج آن، طرح اولیه اصلاح و اجرا شده است. هم چنین مشاهده شد که در صورت تأمین فشار تزریق ۲۹۰ بار در ماسه سیلتی اشباع و غیراشباع با اعداد SPT متوسط به ترتیب ۷۳ و ۲۰ ، با سرعت بالا آمدن راد ۰/۵ سانتی متر برثانیه و چگالی دوغاب ۱۶۰۰gr/cm۳، به ترتیب ستون هایی با قطر ۸۰cm و ۱۰۰cm به دست می آید که مغزه های استخراجی از ستون های اجراشده در ماسه سیلتی اشباع دارای مقاومت تک محوری ۴۰kg/cm۲ است. با توجه به زمان اجرای کوتاه نسبت به حجم عملیات بهسازی، روش جت گروتینگ روشی مناسب و اقتصادی در زمین های ماسه ای اشباع و غیراشباع برای تأمین ظرفیت باربری موردنیاز است و معیار نرخ بهسازی در ارزیابی مقاومت تک محوری مغزه های استخراجی از خاک بهسازی شده و تصحیح ظرفیت باربری ستون های جت گروت کارایی مناسبی از خود نشان داده است.واژه های ک

Keywords:

بهسازی بستر , جت گروتینگ , تزریق پرفشار , معیار ارزیابی عملکرد , مقاومت فشاری محصور نشده