مشروعیت فعالیت‌های موشکی جمهوری اسلامی ایران در آیینه قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد

شورای امنیت سازمان ملل قدرتمندترین نهادی است که تاکنون در عرصه بین‌الملل ایجاد شده است. وجود و قدرت این نهاد آنچنان که در منشور ملل متحد آمده، ضامن بقای تمامیت جامعه بین‌المللی است. این نهاد که ضمنا سیاسی‌ترین رکن ملل متحد نیز قلمداد می‌شود، ممکن است در تصمیم‌گیری‌های خود تحت‌تاثیر ملاحظات سیاسی، اقدام به صدور قطعنامه‌هایی نماید که ناقض حقوق بین‌الملل و احیانا قواعد آمره باشد. چندی است فعالیت‌های موشکی کشورمان به یکی از چالش‌های سیاست خارجی تبدیل شده است؛ تا جایی که در قطعنامه‌های شورای امنیت، در خصوص فعالیت‌های اتمی ایران طی موادی به آن پرداخته شد و در گفت‌وگوهای ایران و شش قدرت جهانی در موضوع اتمی نیز بخشی از مذاکرات را به خود اختصاص داد. نوشتار حاضر مشروعیت فعالیت‌های موشکی جمهوری اسلامی ایران را ذیل قطعنامه‌های اخیر شورای امنیت با روش تحلیلی توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای، اسناد سازمان ملل، مقالات و سایت‌های معتبر علمی و مصاحبه مقامات ارشد وزارت امور خارجه و تیم مذاکره کننده هسته‌ای بررسی نموده است. در بخش اول این مقاله اعتبار تصمیمات فصل هفتمی شورا با توجه به منشور ملل متحد مورد نقد قرارگرفته و در بخش دوم با بررسی بندهای مرتبط با فعالیت موشکی در قطعنامه 2231، این نتیجه به دست آمده که قطعنامه محدود کننده فعالیت‌های موشکی ایران است.

Keywords:

شورای امنیت , منشور ملل متحد , موشک‌های بالستیک , قطعنامه 1921 , قطعنامه 2231