بررسی میزان تاثیر عوامل شناختی فردی، محیطی و آموزشی بر کیفیت آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان و اساتید بالینی پردیس دانشگاه علوم پزشکی مازندران – رامسر

مقدمه: آموزش بالینی در شکل‌دهی مهارت­‌های اساسی و توانمندی­‌های حرفه‌ای دانشجویان پزشکی نقش اساسی دارد. بنابراین شناخت وضعیت فعلی آن می­تواند بستری برای ارتقاء وضعیت عملکرد آنها در آینده فراهم سازد. با توجه به این امر، مطالعه حاضر با هدف شناسایی عوامل شناختی موثر بر کیفیت آموزش بالینی در پردیس رامسر انجام پذیرفت. روش کار: مطالعه حاضر توصیفی_مقطعی بود. 181 نفر از دانشجویان و اساتید بالینی پردیس رامسر در سال 1397 به روش نمونه­گیری سرشماری وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده­‌ها پرسشنامه محقق ساخته بود که شامل دو قسمت اطلاعات جمعیت­‌شناختی، دیدگاه دانشجویان و اساتید بالینی درباره آموزش بالینی بود. داده­‌ها با استفاده از آزمون­ کای­دو و آزمون t مستقل به وسیله نرم‌­افزار SPSS-18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته­‌ها: در مطالعه حاضر 23/69 درصد از دانشجویان زن و 46 درصد مدرسان مرد بودند. 80 درصد از مدرسان و 64/50 درصد از دانشجویان متاهل بودند. نتایج نشان داد ارتباط معناداری میان حیطه­‌های آزمون که شامل خصوصیات فردی فراگیر، خصوصیات فردی مدرس، محیط بالینی، برنامه­‌ریزی آموزشی و متغیر ارزشیابی بالینی وجود داشت (05/0>P). نتیجه­‌گیری: بر اساس نتایج مطالعه چنین به نظر می­رسد که با تقویت و اجرای دقیق و منظم برنامه‌­های موجود، بهبود فضای آموزشی و آشنا نمودن مربیان با شرح وظایف خود در قبال دانشجویان می­توان کیفیت آموزش بالینی را ارتقا داد.  

Keywords:

Clinical education , Cognitive , Individual , Environmental , Educational , کیفیت آموزش بالینی , دانشجویان , عوامل فردی , عوامل محیطی , عوامل آموزشی